To Thee of not to Thee

Kijk.

Je kan niet alleen besparen op abonnementen, maar ook gewoon op de boodschappen.

En heel gemakkelijk ook nog. Gewoon door flink wat exemplaren te kopen, wanneer er een goede aanbieding is en zeker als het een product is wat je toch altijd al koopt.

Natuurlijk afhankelijk van de ruimte in huis, kan je grote hoeveelheden, of HELE GROTE hoeveelheden kopen. En natuurlijk ook afhankelijk met het bedrag in de portemonnee. Want je betaalt wel even een flink bedrag, maar uiteindelijk bespaar je er toch op.

Zo ook deze doos met onze favoriete thee in de aanbieding!

Besparing: 7,49 euro.

En als we zoiets nou elke week doen, dan tikt dat toch lekker aan. Maar ik tel deze besparing niet mee met de maandelijkse besparingen, dat gaat om de structurele. Dit is meer incidenteel, maar daarom zeker niet minder aangenaam.

Ik ben benieuwd wat voor aanbiedingen er nog in het verschiet liggen, we houden onze oren en ogen open. Tot die tijd.... Proost!

Onkruid en oogst

Onze mini moestuin vergt niet veel onderhoud. Heel erg weinig eigenlijk. Bijna nooit onkruid wieden, al helemaal niet schoffelen. Echt een ideaal mini moestuintje.

Maar sinds korte tijd is er een kleine explosie aan onkruid, heel vervelend. Een of andere boom of plant heeft zijn zaad in het rond gestrooid, met alle gevolgen van dien.

Dus heb ik de tijd doorgebracht met onkruid plukken. Heel meditatief, verstand op nul en plantjes plukken.

Dit is de foto VOOR het plukken:

En dit is de situatie NA het plukken. Nu kan je in ieder geval het spinazieplantje beter zien.
Als je een beetje zoekt althans.

Dat is maar 1 klein vakje, en zo waren er nog een stuk of 27 meer te gaan.
Maar dat ging redelijk vlot.

En ondertussen weer wat geoogst uit onze mini moestuin. Een mini oogst!

• 2 rijpe tomaten
• 1 grote en 3 kleine bietjes
• een stuk of 9 radijsjes
• 1 hele grote groenlof
• en de laatste takken van de lavendelstruik

Dus we kunnen weer lekker gaan eten uit eigen tuin de komende tijd!

Besparen op abonnementen

Onder 'De Kleine Dingen' versta ik ook 'De Kleine Bedragen'.

Een streven van de laatste tijd is om gewoon te besparen op de dagelijkse uitgaven, dat geld kunnen we dan weer besteden aan andere zaken, gewoon om te sparen, of om er iets leuks van te doen.

Je kan heel spectaculaire dingen doen, grote kostenposten schrappen, je auto wegdoen, in een kartonnen doos gaan wonen. Maar het gaat mij juist om de kleine stapjes. De kleine bedragen, die tesamen, uiteindelijk, toch een groot bedrag gaan opleveren!

En daarnaast ook nog proberen om er op luxe niet op achteruit te gaan. Eigenlijk is het een sport om dat voor elkaar te krijgen. En het geeft een goed gevoel wanneer dat lukt, dus daarom schrijf ik er ook over op de weblog.

Alle bespaarde bedragen tel ik bij elkaar op en dat reken ik weer door naar een maandelijkse besparing. Nou ja, het volgende voorbeeld maakt het duidelijk.

Besparing op een abonnement van de ODE.

Ik ben al jaren lid van het magazine ODE, een heel goed maandblad, waarin vooral veel optimistisch nieuws wordt verteld, in plaats van de negatieve berichtgeving die we vaak zien in de media.

Maar pas zag ik dat er in onze lokale bieb ook exemplaren van de ODE lagen, en deze kan ik gewoon lenen wanneer ik wil!

Het is dus onzin om tegelijk een abonnement van de bieb en een abonnement op de ODE te betalen. Daarom de eerste besparing:

Actie:
Schrappen van abonnement op de ODE.

Gevolgen:
Niet merkbaar, ik blijf gewoon de ODE lezen, via de bieb.

Besparing:
Jaarabonnement: 69 euro

Per maand bespaard: 5,75 euro

Totaal bespaard per maand: 5,75 euro

Dit bedrag gaat zeker nog groeien gedurende de tijd! Eens kijken of wat voor bedrag we uiteindelijk uitkomen.

Zoet of scherp?

We hebben elke week een groentetas van een biologische zorgtuinderij.

Heel leuk zo'n groentetas, het is vaak een verrassing wat er allemaal inzit. En soms is het gokken. Zoals nu.

Wat zijn dit?

Het lijken kleine paprika's, maar ik denk niet dat het echt paprika's zijn. Ze zijn veel kleiner en hebben een dunner velletje. Het zit meer richting een peper, maar met het uiterlijk van een paprika.

Dat is lastig, want wat gaat er gebeuren als ik ze in het eten verwerk?

Het kan twee kanten op. Of ze smaken lekekr fris en zoet, zoals de grotere paprika's. Of we rennen straks schreeuwend naar buiten met vlammen uit onze mond!

Na wat speuren op Internet lijken ze nog het meest op Surinaamse pepers, Madam Jeanette.

Met Madam Jeanette worden een peper bedoeld die zeer geliefd is in de Surinaamse en Antilliaanse keuken. De smaak en geur lijken op die van paprika, met dit verschil dat "een" Madam Jeanette heel scherp is.

En de pepers op een foto ergens in Flickr lijken er verdacht veel op! Vooral het commentaar is bemoedigend:

These are some of the hottest peppers known to man.

Hm. Voorzichtig zijn dan maar.

De kleuren zijn erg mooi om te zien, het is al een genot voor het oog, ik benieuwd wat onze smaakpapillen zullen zeggen.

Kijk ze daar eens zitten, net een familiefoto met een stel blije pepers. (Of paprika's.)

Eh...blije pepers, beseffen jullie wel dat jullie straks in de soep belanden he? Of in ieder geval in stukken worden gesneden en daarna een kokende olie worden gesmeten?

Ah ja, dat dacht ik al.

Blauwe regen boon

Elke zomer staat de blauwe regen in de tuin mooi in bloei. Altijd mooi om die blauwe bloementrossen te zien en te ruiken ook!

Maar deze keer zag ik iets bijzonders in de plant, geen bloemen, maar een boon! Twee zelfs!

Toch zeker een boon van een centimeter of 15 groot en een fluweelzacht huidje, de moeite waard om eens wat dichterbij te bekijken.

De boon is bedekt met piepkleine haartjes, het doet een beetje denken aan zo'n zacht perzikhuidje als je er met je vinger overheen gaat. Even nog dichter bekijken, met de neus erbovenop.

Ik kon het niet laten om ook de binnenkant te bekijken, toch benieuwd of het vergelijkbaar is met een gewone huis, tuin en keukenboon.

Nou ja, het ziet er bekend uit. Zou het eetbaar zijn? Ik heb geen zin om het te proberen, voor je het weet lig ik met buikpijn in bed.

Maar misschien kunnen we er wel een nieuw plantje uit kweken, wie weet. Eerst maar eens laten rijpen, er hangt nog een tweede ongeschonden exemplaar. Eens kijken hoe die zich gaat ontwikkelen.

Zuurdesem, het brood

Nu komt het moment supreme!

Het Bakken van het Brood!

Eerst maar eens kijken hoeveel het deeg is gerezen. Op zich niet zo heel veel. De tweede rijs duurt veel langer. Misschien dat ik het de volgende keer ga proberen met 1 keer rijzen. Eens kijken of dat scheelt.

Ik had nog wel een paar uur kunnen wachten totdat het deeg nog meer was gerezen, maar ik heb zin in brood! Dan maar wat kleiner.

Tijd om te bakken:

Eerst de oven voorverwarmen tot 220 graden.
Daarna het deeg op een bakplaat keren en in de oven zetten.
Tesamen met een bakje met wat ijsblokjes.
Hierdoor komt er stoom in de oven wat een lekkere knapperige korst tot gevolg heeft.

Eerst 10 minuten op 220 graden.
Daarna de oven lager zetten op 190 graden voor zo'n 30 tot 40 minuten.

Af en toe de kleur van het brood checken en controleren of hij gaar is, door op de onderkant te kloppen. Als het hol klinkt, dan is het brood gaar!

Eenmaal klaar, laten afkoelen op een rooster.

Nou...dit issem dan:

Hm.

Nog verre van perfect. Een beetje platter geworden tijdens het bakken en veel te veel meel op de buitenkant, ik moet wat minder op de theedoek doen, bij de tweede rijs.
Verder heb ik de bovenkant niet ingesneden, dat ziet er altijd wel leuk uit.

Maar....!

De smaak is heerlijk! Beetje zurige, volle smaak. Daar kan geen supermarktbrood tegenop! En dan die knapperige korst! Dat kraakt zo lekker tussen de tanden, en redelijk luchtig maar toch stevig brood.

Het voordeel van dit brood is dat hij erg lang vers blijft, in tegenstelling tot supermarktbrood. Niet dat wij er profijt van hebben, want binnen twee dagen is dit brood op.

Wanneer ik een mooier exemplaar heb, zal ik er wel over schrijven.
Tot die tijd, blijf ik elke week proberen...

Lees de hele serie:

Zuurdesem maken
Zuurdesem: Het zetsel.
Zuurdesem: Het deeg
Zuurdesem: Het brood

Zuurdesem, het deeg

Goed, gisteravond het zetsel gemaakt, vandaag is het tijd voor het deeg! Nu begint het lekkere kneedwerk, waar het allemaal om draait.

Het zetsel is gedurende de nacht flink gaan werken, in volume toegenomen en op het oppervlak zijn er veel belletjes en prutteltjes te zien. Lekker actief dus, perfect om dan met het deeg te beginnen.

Nu gaan we het deeg maken met de volgende ingredienten:

2 theelepels zout
230 gram tarwebloem of tarwevolkoren (of wat meer)
55 ml lauw water

Eerst gooi ik het meel en zout erbij. Dan begin ik met kneden. Vaak is het zetsel al vochtig genoeg, maar wanneer het deeg droog blijkt te zijn, gooi ik er steeds een eetlepel water erbij. Is het deeg te nat, dan een eetlepel bloem.

En dan kneden, trekken, draaien, een minuut of 10 tot 15, totdat het deeg glad is, niet plakkerig en veerkrachtig.

Nu opzij zetten met een vochtige theedoek of ingevette huishoudfolie en laten rijzen op kamertemeratuur, totdat het deeg in volume is verdubbeld.

Dit is de eerste rijs. Nu kan de lucht eruit worden gedrukt, en haal ik er zo'n 230 gram vanaf en leg ik in de koelkast. Dit wordt het moederdeeg voor het volgende brood. Van de rest maak ik weer een mooie bol en die gaat in een vergiet met een theedoek, bestrooid met meel om weer te gaan rijzen voor de laatste keer.

Vaak gaat hier ook weer een nachtje overheen, totdat het deeg weer flink in volume is toegenomen. Dus morgen de laatste stap!

Denk trouwens niet dat dit veel werk is. Het valt qua tijd reuze mee. De meeste tijd wordt door het deeg zelf besteed met het rijzen. Zelf is het een kwestie van ingredienten klaarzetten, kneden en weer opruimen. Alles bij elkaar zo'n dikke 30 minuten.

Lees de hele serie:

Zuurdesem maken
Zuurdesem: Het zetsel.
Zuurdesem: Het deeg
Zuurdesem: Het brood

Zuurdesem, het zetsel

Elke week probeer ik een zuurdesembrood te maken, totdat ik het echte perfecte brood heb gemaakt! Smaakvol, knapperig, luchtig, geurig. Het water loopt me al in de mond, alleen al als ik eraan denk.

Brood bakken is ook fijn om te doen. Soms in de broodbakmachine, dan is het vooral genieten van de geur van het brood door het huis. Maar het echte werk, met de hand kneden en vormen, dat is nog het fijnst!

Verstand op nul en met je handen in het deeg. De geur van het natte deeg wat dan opstijgt, hoe de plakkerige zooi verandert in een mooie gladde bol. Heerlijk om te doen, vooral wanneer je hoofd vol zit met allerlei gedachten, dan is dit een meditatief moment.

Eerst maar eens het moederdeeg uit de koelkast halen. Het deksel staat echt bol van de gisting, ik denk dat het deeg al een kleine week in de koelkast heeft gestaan.

Nu is het tijd voor de eerstvolgende fase: het maken van het zetsel.

Ik doe het moederdeeg in een kom en daarna de volgende ingredienten erbij:

230 gram volkoren tarwemeel (of tarwebloem, is luchtiger)
water

Vaak gooi ik eerst al het meel in de kom, en daarna beetje bij beetje water erbij doen, net zolang tot er een dikke pap ontstaat, dat nog net is te roeren met de lepel.

Daarna afdekken met een vochtige theedoek of ingevet huishoudfolie en opzij zetten.
Ergens op kamertemperatuur op een niet al te tochtig plekje. En dan is het wachten, totdat het zetsel flink gaat werken.

Vaak maak ik het 's avonds en dan is het klaar voor de volgende ochtend.

Lees de hele serie:

Zuurdesem maken
Zuurdesem: Het zetsel.
Zuurdesem: Het deeg
Zuurdesem: Het brood

Lavendel drogen

We hebben een grote lavendelstruik in de tuin staan, die zorgt ervoor dat we een lekkere lavendelgeur in onze neus hebben, wanneer we op het terras in de tuin zitten.

Vooral in de warme zomer is het genieten, dan zit de struik vol met hommels en wat bijen, druk aan het snuffelen tussen de bloempjes. Heerlijk om een tijdje te kijken naar alle bedrijvigheid.


Elk jaar wordt hij groter en groter en steeds snoeien we braaf de takken en gooien deze gewoon in de groenbak. Behalve dit jaar!

Deze keer oogsten we alle bloemetjes, om de paar dagen halen we wat takken eraf. (Anders is hij zo snel kaal.)


De bloemetjes gaan in een paar schalen en worden te drogen gelegd op de zolder. En wanneer dan alles door en door droog is, tja, dan moeten we nog even kijken wat we ermee gaan doen. Misschien van die geurende builtjes maken voor in de klerenkast, of thee, zou dat gaan?


Daar schrijf ik wel weer over, wanneer het zover is.

Voeten vegen

Men neme:

1 stuks aardige schoonvader die ontzettend veel moeite doet om de boel bij ons te schilderen.
1 stuks pas geschilderde drempel
1 stuks kater die daar geen oog voor heeft

Een rare snijboon

Of ja, eigenlijk is het geen rare snijboon, maar een rare sperzieboon.

Af en toe bekijk ik de boontjes in de tuin, of er nog exemplaren hangen die geoogst kunnen worden. En natuurlijk controleer ik dan ook op ongedierte. En zo zag ik al snel aan de blaadjes en de slijmsporen dat er weer wat slakken hadden huisgehouden.


Maar ja, vindt maar eens zo'n slak. Vaak zijn ze overdag nergens te vinden, hebben ze zich verstopt in duistere hoekjes of onder blaadjes op onbereikbare plekken. Ik zeg jullie, die slakken zijn slim en geniepig wanneer het op verstoppen aankomt! Het bewijs wordt zo geleverd...

Zo zag ik dus deze halve boon, klaar om geoogst te worden. Zeker nog goed genoeg om voor de helft in de pan terecht te komen, de andere helft is dus al door slakken opgepeuzeld. Maar goed, het slechte stuk snijden we er wel af.


Maar wat zag ik? Eenmaal dichter bij de boon aangekomen, bekeek ik hem eens goed, wat zat daar nou voor iets vreemds aan de binnenkant van de boon?


Yes! De slak! Hij dacht even slim te zijn om zich te verstoppen in de boon zelf, maar daar trapt deze meneer dus niet in! You can run, but you can't hide! Ha!

Hij is echt piepklein, een jonkie nog, maar genoeg honger om de helft van een grote sperzieboon op te vreten. Wat dat betreft zijn slakken echt een verschrikkelijke plaag voor onze tuin.

Bekijk hem nog maar eens goed, het is de laatste keer dat jullie hem zien. Vanaf nu brengt hij de rest van zijn leven door in de groene klikobak, op weg naar de Grote Composthoop, alwaar hij vredig zal terugkeren in de kringloop van het leven.


Goed, 1 slak vernietigd. Nog maar een stuk of 100 te gaan!

Lekker buiten eten

Wie had dat gedacht, zo eind September, dat je nog heerlijk buiten kan zitten in het zonnetje en dan genieten van een simpele, maar o zo lekkere maaltijd.



Een lekker biologisch roseetje.
Zelfgebakken zuurdesembrood met zelfgemaakte kruidenboter.
(roomboter, knoflook, peterselie, bieslook en zout en peper)
Maiskolven van de ecologische zorgboerderij uit de buurt
Een lekkere salade met sla, radijs en ramanas uit eigen tuin en verder paprika, kaas en stukjes amandel van de natuurwinkel.
Met een dressing van honing, mosterd, olijfolie, appelazijn en dille.

Het hoeft niet ingewikkeld te zijn om super lekker te smaken!
Hmmmmmmmmmmmmmmmm!

Een zijn met de natuur

Wat goed helpt om de gedachten op een rijtje te zetten, is erop uit trekken, de natuur in. Even wat anders. Gewoon samen zijn met de elementen. Dus toog ik afgelopen weekend naar de Veluwe.

Frisse lucht, het geluid van vogels, de wind in de bomen en in de verte het burlen (mp3) van de herten. Zo'n machtig geluid, dat brullen door de Veluwse bossen van de bronstige edelherten. Wat zou dat mooi zijn om zoiets op de gevoelige plaat te zetten!!

En net toen ik die gedachten had, hoorde ik wat ritselen in de verte. En zie daar! In de verte, uit de bossen kwam statig een hert gelopen. Met een machtig groot gewei, man, wat voelde ik me klein!


Snel dook ik naar beneden, hield me muisstil, hopend dat hij langzaam dichterbij zou komen, want mijn zoomlens had niet zo'n groot bereik om hem heel dichtbij te halen. Hij had niets in de gaten, kwam langzaam dichterbij. Op de achtergrond nog meer geritsel van vrouwelijke herten. Onder een boom hief hij zijn grote kop in de lucht om weer een machtig gebrul te laten horen. Ja, geweldig was dit!


Kon ik maar dichterbij komen. Ik durfde niet goed, dat gigantische gewei zag er gevaarlijk uit. Misschien dat een volwassen hert wel een paar klappen kan overleven, maar ikzelf zou als een lappenpop in de lucht worden gegooid. Ik hield mijn adem in en maakte nog snel een foto, zover mogelijk ingezoomd.


Jaaa, dit was het gewoon. Een met de natuur, een oergevoel. Zo moeten onze voorvaderen zich ook hebben gevoeld, op jacht op de steppe, oog in oog met de prooi, het hart kloppend in de keel.

Langzaam probeer ik me te verplaatsen, het hert mag niets merken. Ik blijf rustig.... Totdat ik achter me een takje hoor kraken! Wat was dat? Nog een hert? Zou ik tussen twee vechtende reuzen komen te staan? Niet toch? Een schaduw valt over me heen en langzaam, heel langzaam draai ik me om...

Een man met een grote camera om zijn nek kijkt me wat geirriteerd aan. "Ehm...wilt u uit beeld gaan? Wij willen ook graag een foto maken."

"Oh! Eh, ja, sorry."

En snel schuifel ik maar wat opzij, zodat de andere 300 mensen achter mij ook wat foto's kunnen maken.


Hm, tja, Zo had het het moeten zijn, dat oergevoel. Maar in de bronsttijd naar de Veluwe, dan ben je niet de enige geinteresseerde. Dan sta je gewoon met een paar honderd mensen op een rij naar de bossen te turen, in de hoop op een blik op die grote herten. Niet zo'n exclusief gevoel dus, maar toch speciaal!

Want je hoort de herten burlen en je ziet ze ook rondlopen. Gewoonlijk zie je dit op tv en nu in het echt! Dan neem ik die andere mensen maar voor lief en geniet van datgene wat er wel te zien was.

Sterker nog, ik vond het interessanter om gewoon foto's van de aanwezige mensen te maken! Dat levert ook prachtige beelden op.


Kortom, het was fijn om er even tussenuit te zijn. Even weg van al het gedoe, andere gedachten in mijn hoofd.
Dit moet ik vaker doen...

Gezien, gehoord, gelezen

In de Avrobode, week 38, 2009. Een portret van Claudia de Breij:

"....Daarin heb ik bijvoorbeeld een heerlijk gesprek met Wieteke van Dort. Zij zegt de hele tijd dingen waarvan ik dacht: die moet ik eigenlijk even opschrijven. Terwijl ze heel rustig porselein aan het beschilderen is, vertelt ze dat ze regelmatig brieven beantwoordt, maar dat ze nogal achter ligt met de post. Ze is nu bezig met de post uit 1992. Toen ik haar vroeg hoe ze daar zo rustig onder kon zijn, zei ze al schilderend: 'Tja, het leven gaat altijd voor.' ..."

De Kleine Dingen

Regelmatig zie ik ze voorbij komen.

In van die tijdschriften, je kent ze wel, Flow of Happinez. Of op het Internet, op allerlei weblogs of websites over bewust leven, simplify your life, in die trant. En af en toe hoor ik het ook iemand zeggen. Soms heel oprecht, andere keren twijfelend of smalend.

Waar ik het over heb?

De kleine dingen!

Ach, als je het leest, dan weet je wat ik bedoel:

'Het zijn de kleine dingen die het doen.'
'Zoek het geluk in de kleine dingen.'
'Geniet van de kleine dingen in het leven.'

Het beste kan je rechtop staan, wanneer je het uitspreekt. Een voet naar voren, en een hand op het hart. De andere hand houd je wat omhoog, richting de lucht. Een beetje zoals een operazanger staat op een podium, tijdens het hoogtepunt van een aria.

Even diep ademhalen en dan duidelijk de woorden over je lippen laten komen, tegelijk met het uitademen.

"Het Geluk zit in het Genieten van den kleine Dingen des Levensch."

Of zoiets dan.

En dan gaat het vaak over de eerste zonnestralen. Of een bloempje in een weiland. Of de glimlach van een kind. Of de eerste slok koffie van de dag. Of vul maar in.

Daar gaat deze weblog niet over.

Althans, niet precies. Het is wat breder, het zit wat anders in elkaar.

Deze weblog houd ik bij om mezelf eraan te herinneren, dat er hele mooie dingen om me heen gebeuren, die wel wat aandacht verdienen. Dingen die ik graag doe, die ik graag zie, of juist graag WIL doen, maar er nooit aan toe kom. Gewoon meer focussen op de wat positievere kanten van het leven.

Ze zeggen wel eens, dat wat je aandacht geeft, dat groeit. Nou, eens kijken of dat werkt dan.

Meer aandacht voor aangename zaken, positieve gedachten, dingen die WEL goed gaan, dingen die me stimuleren, die een prettig gevoel van binnen geven, dingen die me opvallen, dingen die me geld opleveren, dingen die me geluk opleveren, dingen die zo'n behaaglijk warm winter/Kerstmis gevoel geven. Of dingen die me aan het lachen maken, die me verbazen, die me verontwaardigen, die me aanzetten tot denken...dingen...allerlei dingen!

Dus ook die kleine dingen als den Geneugten desch Levens.

Nou ja, van alles dus.

We zien wel waar we uitkomen, wat voor weblog dit gaat worden.
De eerste stap is gezet.

Een klein stapje, maar dat is goed. Kleine stapjes maken uiteindelijk ook grote afstanden. Ik ben benieuwd waar we terecht komen...