Buiten in de natuur, beestjes en plantjes komen weer tot leven. De lente geeft alles een frisse groene kleur. Alles begint te groeien en te bloeien.
En het kriebelt ook weer van binnen.
Sinds het laatste bericht op deze weblog, is er anderhalf jaar aan tijd verstreken. En al die tijd heeft de weblog gesluimerd in mijn achterhoofd, ergens in een donker hoekje. Even geparkeerd, deurtje op een kier, het is altijd in het zicht gebleven, maar ik heb nog geen behoefte gehad om de deur weer open te maken.
En nu met de lente, begint het dus te kriebelen.
Ik mis het schrijven, het uitzoeken, de reacties. De weblog is een geliefde hobby van me. Een tijdverslindende hobby weliswaar, lastig tijdens een druk gezinsleven, maar toch...
Het kriebelt.
En ik krijg nog regelmatig mailtjes. Over updates, brood bakken, link uitwisselingen, kaarsen maken. Google advertenties betaalt nog steeds uit. Stiekem komen er nog steeds bezoekers op de weblog en wordt er hier en daar gereageerd.
Het kriebelt!!!
Ik ga me eens beraden over de weblog. Het thema, onderwerpen, de vorm, de frequentie. Misschien hier en daar alvast opruimen, aanpassen.
Het is lente, het zaadje is geplant en nu maar wachten totdat het plantje boven de grond uitkomt.
Nog even geduld.
