Een muziekje met een boodschap

Zeg, ga je nog een leuk stukje schrijven vandaag? Hoe is het met de deo avonturen?

Neuh, het is vakantie, ik ben lui. Ik zet een muziekje op denk ik.

Maar je weblog is toch allemaal over duurzaam enzo, is je muziekje ook duurzaam? Heheh.

Nou, inderdaad!

Een muziekje met een boodschap, een band met een duurzaam karakter en het klinkt ook nog eens mooi!

Weer van die metal herrie zeker?

Nope.

Elke dag iets oprapen

Tijdens een wandelingetje door de stad, liep achter een groepje jeugd aan.

Met stijgende verbazing keek ik naar het spoor van afval dat ze achterlieten.

Sigarettenpeuk op de grond.
Zo'n energiedrank blikje.
Twee zakken chips.
En tussendoor een hoop rochels, fluimen en kwatsen op de grond.
(Is dat tegenwoordig populair of zo? Ik zie het regelmatig)

Nu ben ik zo'n type dat er niks van durft te zeggen, en vaak een uur later ineens weet hoe ik het eigenlijk had moeten aanpakken met een grappig maar duidelijke opmerking. Veel te laat natuurlijk.

En ik heb het idee, dat je er nie zo veel mee bereikt, met een opmerking. Alleen maar een hoop ergernis en met een beetje pech ook nog eens een grote bek terug.

Maar zo zijn er heel veel mensen die een spoor van rotzooi achter zich laten. En dat zie je overal. Kijk eens langs de berm, vaak het toppunt van achteloos weggegooide rotzooi.

Hoe krijg je het voor elkaar om die mensen te laten stoppen met rotzooi weggooien?

Niet.

Maar misschien moet het ook anders worden aangepakt. We moeten de mensen niet afleren om troep op straat te gooien, maar we moeten ze juist leren om rotzooi op te rapen!

Te beginnen bij jezelf! Want zo is het hè, goed voorbeeld, doet volgen!

En het kost amper moeite, je hoeft maar 1 stukje vuil op te pakken en weg te gooien, gedurende de hele dag!

Haalt dat nou iets uit?

Het onderstaande inspirerende filmpje zegt van wel.
En ik geloof het graag! Een mooie boodschap!
Kijken!

En dan doen!

Toch maar wel iets van een deodorant

Ik heb het geprobeerd, een tijdje zonder deodorant.

Maar het beviel niet.

Ik werd er super onrustig van. Zat constant onder mijn oksels te sniffen.

Ruik ik iets?
Was dat een vleug zweet?
Kijken ze nu naar me omdat ik stink?
Ruiken ze me vanaf een paar meter al?
Moet ik wel naar buiten gaan met die hitte?
Wat als ik begin te zweten?
Zit ik stinkend op mijn werk!

Op zich viel het wel mee. Elke ochtend goed wassen, 's avonds ook. Eigenlijk zou het 's middags ook nog een keer moeten, maar ik zie me op kantoor nog niet rondlopen met een washandje, zeep en handdoek. Het moet wel makkelijk blijven!

Maar toch.

Die onrust.
En na of tijdens het sporten vond ik het niet zo fis.
Of na een wandelingetje in de stad met die hitte, dan kom je niet fijn terug op je werk.
Aan het eind van de dag voelt het niet fijn meer.

En zoals je hebt gezien bij de vorige getekende berichten, was de omgeving er ook steeds minder blij mee! :-)

Althans, dat gevoel had ik. Zeker weten doe ik het nooit, want mensen zullen niet zo snel naar je toe komen en het direct tegen je zeggen:

'Pardon, maar wist u dat u ontzettend riekt vanuit uw oksels?'

Nee, ik voelde me er niet prettig bij.

Dus nope!

Geen deovrije oksels voor mij! Ik ga toch voor iets anders!

Binnenkort de volgende test, twee dingen tegelijk!
Aluin onder de ene oksel en zelfgemaakte deo onder de andere.

Uiteindelijk hebben we dan een winnaar!

Laatste dag zonder deodorant

Zesde dag zonder deodorant

Vijfde dag zonder deodorant

Vierde dag zonder deodorant

Derde dag zonder deodorant

Tweede dag zonder deodorant

Eerste dag zonder deodorant

7 Dagen Afval - Gregg Segal

Hoeveel afval produceren we eigenlijk?

Elke week zetten we de kliko buiten. Eerst de grijze en dan de groene. Als ik na een week de inhoud van de grijze en de groene kliko in de tuin gooi, met al het oud papier erbij, het glas, de compostbak en al het plastic, dan ligt daar denk ik toch wel een flinke, stinkende stapel!

Ik ga het niet doen, maar ik hoef er niet veel fantasie voor te hebben om me voor te stellen dat het best wel wat is.

De fotograaf Gregg Segal heeft het wel gedaan.

Hij heeft aan verschillende mensen gevraagd om hun afval voor een week op te sparen. Daarna werd het afval een beetje uitgespreid als een bedje, en mochten ze er in gaan liggen.

Vreemd om te zien, heel apart.

Maar ook best confronterend. Want gewoonlijk ligt al het afval netjes in de afvalbak, wordt het weggevoerd en verdwijnt het uit ons zicht. Opgeruimd staat netjes, zou je zeggen.

Maar het afval is er nog steeds, op de vuilnisbelt, in de verbrandingsoven, in het water, de zee, de lucht. Of weer gerecycled in producten of vergaan in de grond. Alles op onze planeet blijft bestaan, niks verdwijnt. Alleen de vorm verandert en blijft rond en rond gaan in een eeuwige kringloop.

Het lijkt net alsof de mensen zelf ook zijn weggegooid. Ze liggen er maar ongemakkelijk bij, in die stinkende zooi.

Het is ook geen pretje lijkt me, maar toch zijn ze daar vrijwillig gaan liggen, zodat er een foto van gemaakt kon worden. De fotograaf vertelt dat sommige mensen niet al hun afval hadden meegenomen, ze schaamden zich er voor.

Wat zullen de mensen na deze fotosessie hebben gedaan? Zouden ze minder afval zijn gaan produceren? Hebben ze er iets van geleerd? Zou ik zelf er iets van kunnen leren?

Kijk ze nou eens liggen. Tussen al die troep. Wat een triest gezicht. Het is ook triest. Verdrietig. We gooien onszelf ook weg, samen met het afval. Beetje bij beetje vervuilen we onze wereld, totdat we een grens bereiken. Of misschien is de grens al bereikt.

Maar ik blijf altijd hoop houden! Laat ik ook eens ons eigen afval onder de loep nemen, dat moet toch minder kunnen? Ik ga er eens over nadenken.

Ondertussen kan je hier nog meer foto's zien, in het artikel 'Mesmerizing Photos of People Lying in a Week's Worth of Their Trash.'

Gaan jullie bewust met afval om? Alleen maar scheiden of doen jullie nog meer?

Het verhaal van veilige cosmetica

Vandaag een lui berichtje.

Terwijl ik mijn lichaam onderwerp aan allerlei chemische stoffen, waar een proefdier nog van in de stress schiet, mogen jullie even lekker naar een filmpje kijken.

Ik zou het wel kunnen opschrijven, maar dit filmpje van het project 'The Story of Stuff' legt het heel duidelijk uit.

 

 



Deodorant vervangen, een beter alternatief van hetzelfde merk

Nu ik weet hoe schadelijk mijn huidige deodorant is, kan ik eens kijken naar de volgende stappen die ik ga nemen.

Opties voor deodorant alternatieven

Heel simpel bekeken heb ik de volgende mogelijkheden om mijn deo te vervangen:

1. Hetzelfde merk blijven gebruiken, maar dan een betere versie
2. Een deodorant van een ander merk
3. Zelf maken
4. Geen deodorant

Een andere deodorant van hetzelfde merk

Eens kijken, die hebben we toevallig ook in de kast staan. Hetzelfde gemak, hetzelfde flesje, maar net weer andere ingrediënten. Zou deze dan beter zijn?

Laten we maar eens weer in de cosmetische database kijken!

Het gaat om de Sanex Zero % Sensitive Skin Deo Roller

De schaalverdeling werkt weer als volgt:

 

0 - 2 = weinig risico

3 - 6 = gemiddeld risico

7 - 10 = hoog risico

 

Ingrediënten en hun kenmerken

Deze keer staan de ingrediënten in de volgorde zoals ze ook op het flesje staan. Dat betekent dat het is ingedeeld qua hoeveelheid. Datgene wat bovenaan staat, daar zit het meeste van in. En dat wat onderaan staat, daar zit het minste van in. Alleen zien we jammer genoeg niet wat ongeveer de percentages zijn wat de hoeveelheid betreft.

Aqua (0)
Glycerin (0)
PPG-15 Stearyl Ether (1)
Steareth-2 (3)
Cyclomethicone (2)
Potassium Alum (1)
Steareth-21 (3)
Parfum (8)
Phenoxyethanol (4)
Dimethicone (3)
Caprylyl Glycol (0)
Talc (3)
BHT (6)

Een grote verrassing is toch wel het kopje PARFUM. Een hoog risico! En dan voornamelijk op het gebied van allergische reacties!

Hm, dus ook al maken ze reclame met 'geen parabenen, aluminium chloorhydraat en alcohol', er zit toch nog genoeg andere rotzooi in om meteen al te beslissen dat het dit niet gaat worden!

Ze maken trouwens ook reclame over het natuurlijke ingrediënt 'ALUIN', de Potassium Alum uit het rijtje hierboven.

Laat ik nou toch een aluinsteentje hebben in verband met het scheren enzo. Zal dat misschien ook een alternatief kunnen zijn? Interessant om te onderzoeken.

De stand:

1. Hetzelfde merk blijven gebruiken, maar dan een betere versie
2. Een deodorant van een ander merk (aluin)
3. Zelf maken
4. Geen deodorant

De volgende stap is de meest logische stap voor een luie donder als ik, waarom zou ik eigenlijk deodorant gebruiken? Wat is als ik GEEN deo meer gebruik?

(Mensen in mijn directe omgeving, jullie zijn alvast gewaarschuwd!!)

Hoe schadelijk is mijn deodorant?

Het is duidelijk, ik wil geen chemische troep onder mijn oksels.

Maar ik wil wel lekker ruiken.
En liefst geen zweet of zweetplekken.
En moeite doen is prima, maar het moet wel efficiënt blijven, een beetje gemak dient de mens.

Een eerste inventarisatie

Eerst maar eens kijken, wat ik nu precies bijna dagelijks op mijn lichaam smeer.

Dit spul: Sanex Dermo Protector Deo roller

Op zich ben ik er wel tevreden mee. Snel, handig, werkt prima.

Maar wat zit er eigenlijk in? En hoe slecht zijn die ingrediënten eigenlijk?

Daar hebben we een mooie website voor:
Skin Deep Cosmetics Database

Een mooie website, waar je de ingrediënten kan intypen, en waar je snel en overzichtelijk een resultaat ziet, hoe schadelijk het is en wat er allemaal wel of niet aan mankeert.

We pakken even de ingrediënten erbij, ik heb ze in volgorde gezet van schadelijk tot minder schadelijk. Je kan op de link klikken om de details te bekijken.

De schaalverdeling werkt als volgt:

0 - 2 = weinig risico
3 - 6 = gemiddeld risico
7 - 10 = hoog risico

Ingrediënten en hun kenmerken

BHT (6)
Cyclopemtasiloxane (3)
Steareth-21 (3)
Dimethicone (3)
Talc (3)
Aluminum chlorohyrdate (3)
Steareth-2 (3)
PPG-15 Stearyl Ether (1)
Glycerin (0)
Allantoin (0)
Lactis Proteinum (0)

De score valt me niet tegen. Maar het liefst heb ik een score van 'NUL'!

Het valt in de categorie 'gemiddeld risico'. Met een uitschieter voor "Butylated hydroxytoluene", die hoog scoort op risico's voor allergische reacties en kanker.

Nog meer nadelen

Naast de inhoud, bevalt me de verpakking ook niet. Veel plastic, niet herbruikbaar.

De prijs, tussen de 2 tot 3 euro, is ook best duur. Alhoewel we altijd wel gebruik maken van aanbiedingen.

Dit kan beter!

We gaan eens nadenken wat we gaan doen hiermee.

Wat voor deodorant gebruiken jullie eigenlijk? Of misschien gebruik je wel niets? Laat het weten in de reacties.

Chemische rotzooi op het lichaam smeren, hoe stop je er mee?

Oke, laten we een experimentje doen.

Een visualisatieoefening.

Stel je het volgende voor:

Je staat in een grote fabriek, waar ze chemische stoffen maken. Poeders, vloeistof, gas, noem maar op. Je krijgt beschermende kleren aan, van die gele rubberen handschoenen, een maskertje voor en zo'n plastic bril om je ogen te beschermen, haarnetje.

Voor je, op tafel, staan buisjes met onbekende substanties, gefabriceerd in deze grote fabriek. Je weet niet precies wat er in zit, maar je weet wel, dat sommige inhoud van de buisjes schadelijk kan zijn voor je gezondheid. En sommige ook weer niet zo schadelijk.

Er zitten poedertjes in de buisjes, die hoogst waarschijnlijk invloed hebben op de hormonen in je lichaam. Andere vloeistoffen zorgen er voor, dat je een grotere kans op Alzheimer krijgt. Weer andere crèmes zijn schadelijk voor je huid, of je krijgt allergische reacties.

En o ja, door gebruik van deze stofjes heb je trouwens ook een grotere kans op kanker.

Kies willekeurig wat stofjes, roer alles door elkaar tot een papje. Niet knoeien! En doe het in een potje.

Klaar?

Okee, doe je masker af en smeer het papje nu op je gezicht.

Toe maar. Smeer maar op je gezicht.

Niet?

Maar als ik er nu een lekker geurtje door doe? En dan mag je het onder je oksels smeren!

Nog niet?

Rotzooi op mijn lijf.

Groot gelijk! Ik zou het ook niet doen, daar zo in die fabriek. Ik ga toch geen schadelijke, chemische troep op mijn lijf smeren?!

Maar...toch doe ik het. Elke dag. Chemische stoffen, waarvan ik eigenlijk geen flauw benul van heb, hoe schadelijk ze voor me zijn. Ik smeer ze direct op mijn huid!

Deodorant.
Douchegel.
Shampoo.
Zonnebrandcrème.
Body lotion.
Handcrème.

Vergeet ik nog iets? Vast wel.

En dan laat ik even allerlei andere chemische troep buiten beschouwing, die we op onze huid krijgen via de verfstoffen in onze kleding bijvoorbeeld, of via voedsel, of inademen of wat dan ook.

Irrationeel gedrag

Wat een raar gedrag van mezelf eigenlijk.

Ik weet dat het schadelijk is. Ik weet dat ik een verhoogde kans maak op allerlei narigheid. Ik weet dat er weinig natuurlijks aan is, aan die chemische producten. Ik weet het allemaal, ben me er bewust van.

En toch doe ik het. En velen met mij.

Aan de ene kant niet gek, de bedrijven die deze producten verkopen, geven miljoenen euro's uit aan reclame en andere tactieken, om er voor te zorgen dat wij die producten kopen. Je moet sterk zijn om dat media- en informatiebombardement te kunnen weerstaan.

En sommige producten zitten dankzij die tactieken zo vast verankerd in ons collectief geheugen, daar kan geen gezond verstand tegenop. Denk maar aan pasgewassen baby'tjes, ruik eens aan hun nog natte haartjes. Wat ruik je dan? Aan welk product denken we dan?

Vaak begint het met een 'Z' en eindigt op 'witsal'!

Hoe kan dat toch? We kunnen toch denken? We zijn toch rationele wezens? Als we zien dat het slecht is, dan laten we het toch staan? We zijn toch slim genoeg om daar mee om te gaan?

Nope!

Ook al zien we het graag anders, we zijn helemaal geen rationele wezens. Een groot gedeelte van ons gedrag wordt bepaald door emoties, instinct, impulsen, ons onderbewustzijn. Daar zijn mooie boeken over geschreven, ik kom er nog wel eens op terug.

Maar hoe kan ik dit dan doorbreken?

Moeite doen

De grootste stap is misschien al gezet. Ik ben me er bewust van, nu is er nog maar 1 ding nodig: actie ondernemen! Gewoon doen!

En nee, dat is niet makkelijk, ik zal er moeite voor moeten doen. Maar dit is toch ook wel de moeite waard? Het kan toch geen kwaad, wat meer 'moeite doen'? Een stukje gezonder, wat minder schade voor het milieu, misschien ook wat vriendelijker voor de portemonnee. Dat is die moeite wel waard.

Dus, opstropen die mouwen, aan de slag!

Volgende stap in het verduurzamen van de persoonlijke verzorging:

Deodorant!

Een reden om niet door te gaan met de moestuin

Het stukje tekst boven aan de weblog beschrijft eigenlijk wel goed waar het om gaat:

Over verwoede pogingen om binnen het gezinsleven een balans te vinden tussen bewust consumeren,
duurzaam leven, gezondheid, geld besparen en dan ook nog eens tevreden te zijn….

Vooral de 'balans' is erg lastig.

Afgelopen week is de balans veel te ver doorgeslagen, helemaal in het rood zelfs. Stress, vermoeidheid, te weinig tijd voor mezelf, maar ook voor het gezin, slopend was dat.

De oorzaak?

Dit:

De moestuin.

Of eigenlijk is 'de onkruidtuin' meer van toepassing, want het was geen moestuinieren meer, maar pure, keiharde, onkruidbestrijding! Oorlog! Tegen al dat ongewenst groen en tegen de opperbaas der onkruiden, heermoes! Verschrikkelijk.

Dat is het nadeel van vruchtbare grond, niet alleen de groenten doen het goed, maar ook al het andere wat Moedertje Natuur voortbrengt gedijt prima!

Een aantal dagen niet naar de moestuin, betekent dat er in die dagen een compleet nieuw oerwoud is gegroeid met talloze onbekende levensvormen die nog niet eens officieel ontdekt zijn! Razendsnel grijpt het groen om zich heen, verbazend. Indrukwekkend ook.

Ik kijk heel graag naar apocalyptische series, bijvoorbeeld The Walking Dead. Maar vaak zit ik hoofdschuddend voor het beeldscherm, want het klopt nooit! Mensen zijn jaren aan het overleven in een door zombies geïnfecteerde, verlaten wereld en toch zijn alle gazonnetjes nog vers gemaaid, zijn straten onbedekt en bermen kort gewiekt. ONMOGELIJK!!

Als mijn moestuin al in 3 dagen totaal overwoekerd wordt, hoe moet de wereld zonder mensen er dan niet uitzien na een jaar? Helemaal groen, zou ik denken!

Of houden zombies van grasmaaien en tuinieren misschien?

Maar goed, waar het op neer komt, de moestuin is opgezegd.

Een baan, een gezin, andere hobby's, een (soort van) sociaal leven, en dan ook nog een moestuin. In mijn geval werkte dat niet. Wanneer het zover komt dat je 's avonds na het werk en na bedtijd van de kinderen nog naar de moestuin MOET, om te voorkomen dat je anders de dagen daarna nog langer in de tuin moet werken, dan is het niet goed. Wanneer iets 'MOETEN' wordt en het ten koste gaat van plezier, gezin en andere dingen, dan is het tijd om er mee te stoppen.

Helaas.

Want er gaat echt niets boven groenten uit eigen tuin. Lekker, gezond, verser dan supermarkt/groentenboer-vers, onbespoten, biologisch en inclusief voldoening omdat het door eigen handen is gekweekt en geoogst.

Eigenlijk kan ik dat toch niet opgeven, het is zo lekker en ook leuk. Maar misschien dat het op kleinere schaal beter kan. Dichter bij huis.

Hmmm. (Kijkt peinzend naar de voortuin...)

Welke duurzame stappen moet ik doen?

Oke, in het vorige bericht stond de wijze spreuk van Lao Tse:

Zelfs een reis van 1000 mijl, begint met een eerste stap.

Zo simpel is het wel, gewoon een eerste stap zetten. Niet nadenken, maar beginnen. Hup, schoenen en aan en vertrekken!

Dat is iets wat wel steeds terug komt in mijn leventje:

Eerst ga ik ideeën in kaart brengen, de boel plannen, alle risico's uitsluiten, tijdschema uitstippelen, prioriteiten stellen, actielijst maken, apps zoeken om actielijstjes in bij te houden, hele boeken over Getting Things Done lezen, een systeem verzinnen waarmee ik kan werken, misschien toch weer in Excel bijhouden, of toch een appje, of mind maps. Of lijstjes op papier! Ja, een mooie kladblok kopen. Of nee, ik heb er nog liggen. Die zoek ik nog wel een keer. Moet ik eerst eens opruimen in huis. Even een actielijstje maken van dingen die ik moet opruimen eigenlijk...

Ehm... wat ging ik ook alweer doen?

Zo druk bezig met 'hoe' ik iets wil doen, dat ik helemaal vergeet 'wat' ik wil doen. En zo gebeurt er uiteindelijk niks!

En eigenlijk is het zo simpel, gewoon beginnen! Iets uitkiezen, oppakken en beginnen. Wat dat betreft heeft dat bedrijf met die sportschoenen die ooit gemaakt werden door kinderhandjes wel gelijk:

'Just do it!'

Dus.. laten we beginnen dan! Hop!

Maar welke kant moet ik dan op? Waar zal ik mee beginnen?

Energie?
Kleding?
Voeding?
Verzorging?
Vervoer?
Afval?
Waterverbruik?
Sieraden?
Financiën?
Iets anders?

Maakt niet uit eigenlijk. Elke stap is wat dat betreft goed. Om nog maar eens een citaat op de weblog te zetten:

“Kunt u me vertellen welke kant ik van hieruit op moet? ”, vraagt Alice.  

“Dat hangt voor een belangrijk deel af van waar je naar toe wilt,” zei de kat.

“Het maakt me niet zoveel uit”, ging Alice verder.

”Dan maakt het ook niet uit welke kant je opgaat,” zei de kat.

“Zolang ik maar ergens kom,” voegde Alice er als een verklaring aan toe.

“Oh, dat zal zeker gebeuren,” zei de kat, “als je maar lang genoeg loopt”. 

 

Vooruit dan, laten we eens gaan lopen.

Als je al een eerder berichtje hebt gezien, betreffende een bepaalde zeep, heb ik stiekem al een keuze gemaakt. Gewoon willekeurig geprikt uit de lijst.

Persoonlijke verzorging!

Yes!

Binnenkort mogen jullie persoonlijk onder mijn oksels komen ruiken en snuffelen. De zwarte randjes onder mijn nagels inspecteren. Mijn afveeggedrag op de wc beoordelen. Tellen hoe vaak ik onder de douche sta, en wat ik daar eigenlijk allemaal uitspook.

Of eh.. nou ja, misschien iets minder intiem dan.

Binnenkort meer!

Hoe begin je met duurzaam leven?

Allemaal leuk en aardig, 'duurzaam leven'. Maar wat is dat eigenlijk?

Duurzaam?

Wat houdt dat in? En hoe doe je dat? En waar begin je? En hoe ver ga je dan? En wat zijn de doelen? En de gevolgen? En wat levert het op? En met wie doe je dat? En waarom eigenlijk? En is dat te combineren met werk, gezin en sociaal leven (voor zover ik dat heb)? En heeft het zin? En..en..en?

Ik heb geen idee.

Nou, dat geldt dus ook voor 'den duurzaamheid des levens'. Daar is ook niet echt een stappenplan voor beschikbaar. Althans, ik heb nog niet het complete stappenplan gevonden.

Door mijn boekhouders/automatiseringsachtergrond heb ik zwaar behoefte aan een soort flow diagrammetje, dat ik maar hoef te volgen en ... hops! ... duurzaamheid troef.

Of een simpel basic programmaatje ofzo...

10 INPUT "HOE DUURZAAM BEN JE OP EEN SCHAAL VAN 0 TOT 100?" ; I
20 IF I < 100 THEN PRINT "DOE IETS DUURZAAMS" ELSE PRINT "GOED ZO!"
30 END

Maar ik ga natuurlijk niet het wiel uitvinden, er is zoveel op het Internet te vinden, daar zit vast wel iets tussen. Er is keuze genoeg. Even googlen en er zijn talloze voorbeelden en handige tips om te beginnen aan een duurzaam leven.

Heel veel weblogs van mensen die hetzelfde proberen, maar dan stukken fanatieker en beter.
Green Evelien is daar een mooi voorbeeld van.

En natuurlijk ook de welbekende 'x aantal stappen' tot een duurzaam leven:
Groener leven in 7 stappen. 15 tips om veel duurzamer te leven. In 5 simpele stappen ben je eco.

En als je mooie kleurrijke plaatjes houdt, heb je nog interessante mindmaps:

Of deze:

En vergeet ook de vele bereken-je-voetafdruk-websites niet!
De voetafdruktest van het Wereld Natuur Fonds. Bereken je ecologische voetafdruk van EcoLife. De vakantievoetafdruk. De mondiale voetafdruk.

Genoeg plannen, methodes, ideeën, of wat dan ook om uit te kiezen.

Hoe moet je nu beginnen? Wat is nu de beste manier om te beginnen met een duurzamer leven?

Heel simpel, ik begon dit bericht met een tegelwijsheid en ik eindig er ook mee. Laat de boodschap even tot je doordringen, het is echt heel simpel. Zoek niet verder, dit is de allerbeste methode, de ultieme oplossing, de allerbeste methode om te beginnen aan een duurzaam, bewust leven:

En zo is het maar net!

Over een dodelijk huwelijk en waarom ik weer begin met schrijven.

Door mijn schuld zijn er honderden, misschien wel duizenden vissen gestorven. Ik ben persoonlijk verantwoordelijk voor ernstige ziektes van tientallen mensen in Afrika en ik durf zelfs te zeggen dat er door mij diverse mensen te vroeg zijn gestorven onder miserabele omstandigheden.

En waarom?
Heel simpel: 'Omdat ik getrouwd ben!'

Huh wat? 
Trouwen, dodelijk?
Wat voor onzin verkondig je nu weer?

Jawel, dat is schrikken he? Ze zeggen wel eens dat het huwelijk een paar jaar van je leven kan kosten, maar dat het zo gevaarlijk en zelfs dodelijk is, wie had dat verwacht?

Ik niet!

Maar het ligt natuurlijk wat genuanceerder. Het is niet ons huwelijk zelf, maar het is een klein dingetje wat daar bij komt kijken, wat zo ontzettend gevaarlijk is:

Onze gouden trouwring.

Ongelooflijk, maar waar. Die gouden trouwring is de oorzaak van ontzettend veel ellende.

Een boekje open over goud

Dertien jaar lang getrouwd en nooit echt bewust nagedacht over dat stukje goud rondom mijn vinger. Totdat ik het boek The Story of Stuff van Annie Leonard las.

Ik schrijf er nog wel eens uitgebreider over, maar ondanks de goede plannen en tips achterin het boek, zag ik het even niet zitten en zag de hele planeet ten onder gaan in hel en verdoemenis. Daarom heb ik het boek even terzijde gelegd.

Een bepaalde passage maakte ontzettend veel indruk op mij:

"... en vroeg me hardop af welke geologische processen ervoor hadden gezorgd dat er zoveel lukraak verspreide heuveltjes in het landschap lagen. 'Dat zijn geen heuvels,' legde mijn Zuid-Afrikaanse gastheer uit. 'Dat zijn bergen mijnafval.'

Het delven van voldoende goud voor de gemiddelde trouwring zorgt voor ongeveer 20 ton gevaarlijk mijnafval, dat soms in rivieren of in de zee gedumpt wordt, soms ook gewoon wordt achtergelaten waar het werd geproduceerd, zoals ik in Zuid-Afrika zag. De reden dat het giftig is, is omdat, om het goud uit het erts te winnen, de mijnbouwbedrijven een proces toepassen waarbij het goudhoudende erts op een hoop wordt gegooid, waarna er cyaankali overheen gegooid wordt dat langzaam naar onderen sijpelt en onderweg het goud meeneemt. De cyaankali neemt tegelijkertijd ook giftige metalen mee, zoals cadmium, lood en kwik. De stroom cyaankali en giftige metalen eindigt uiteindelijk in een groot bassin, waar vervolgens het goud eruit wordt gehaald. Wat overblijft is een vijver vol cyaankali en zware metalen, naast een zwaar vervuilde berg ertsafval. Een hoeveelheid ter grootte van een rijstkorrel is al genoeg om een mens te doden en een miljoenste van een gram in een liter water is dodelijk voor vissen; een groot probleem, aangezien veel mijnafval uiteindelijk in rivieren en meren terechtkomt..."

En dan hebben we het dus over 1 trouwring. Eentje maar! Dus ik heb maar liefst 20 ton mijnafval op mijn naam staan! En samen met de ring van mijn vrouw, staat ons huwelijk dus tegenover veertig ton mijnafval!!

Visualisatie van 20 ton mijnafval

Hoe ziet die 20 ton mijnafval er dan uit, in verhouding tot die kleine ring? Ik heb mijn oude hobby maar weer eens uit de kast gehaald en het in beeld gebracht:

Op schaal getekend, de verhouding zijn representatief voor de werkelijkheid. Schrikbarend!

Terug naar leven in een grot met berenvelletje?

Als zo'n klein ringetje al zo'n gigantische impact op onze wereld en mensenlevens heeft, wat betekent dat dan niet voor al die andere dingen die we gekocht hebben? Of nog gaan kopen?

Op dat moment voelde ik het pas echt diep van binnen dat mijn koopgedrag en mijn levensstijl zoveel invloed op de hele wereld heeft. Slechte invloed, ook nog eens.

Wat kan ik daar aan doen? Hoe kan ik dit veranderen? Lukt me dat eigenlijk wel, of is het onmogelijk? En hoe ver moet ik gaan? All the way? Baan opgeven, wonen in een grot en gaan rondlopen in een berenvelletje, terug naar de periode jager/verzamelaar?

Of mijn weg vinden in de huidige maatschappij en de schade tot een minimum proberen te beperken? En misschien sommige kwalijke zaken maar voor lief nemen, maar er wel bewust van zijn?

Voor een goed huwelijk en de gemoedsrust, dat laatste dan maar.

Waarom ik weer begin met schrijven

En om een beetje een stok achter de deur te houden, heb ik de weblog dus weer nieuw leven in geblazen. Natuurlijk ook, omdat ik het gewoon leuk vind om dingen op te schrijven, maar ook als een stimulans, een stok achter de deur.

Hopend op ervaringen van anderen, die me kunnen helpen. Tips, advies van mensen die verder zijn dan ik. Maar ook om het een en ander te delen, een beetje steun zoeken bij gelijkdenkenden, of om juist wat tegengas te krijgen van de kritische medemens.

Hoe dan ook, er is genoeg stof om over te schrijven, want er zijn genoeg gebieden om te veranderen of te verbeteren. Stapje voor stapje.

Nu eens gaan nadenken over de eerste stappen, waar zal ik eens gaan beginnen...

PS:
Voortaan dus tweedehands goud en eventueel laten bewerken door een goudsmid om er iets moois van te maken. Misschien wel duurder, maar nog altijd betaalbaarder dan de schade door de mijnbouw!

Vooruitblik: Aleppo zeep

Even vooruitlopend op toekomstige berichten, tijdens een zoektocht naar Aleppo zeep.

Een van de uitdagingen die ik wil proberen, is om op het gebied van persoonlijke verzorging duurzamer, gezonder en goedkoper mezelf lekker te laten ruiken.

En een van de producten die ik wilde proberen was Aleppo zeep.

Ik was me eigenlijk nergens bewust van tot ik het volgende filmpje in het nieuws zag:

En ook een opmerking van mijn vrouw ("Dat is in Syrie, dat je dat niet in de gaten hebt!") bracht me ineens tot het besef dat dit product voorlopig niet meer gemaakt gaat worden.

In het volgende artikel maak je kennis met het gezicht achter de Aleppo zeep en de gevolgen van de oorlog.

Aleppo soap: War threatens an ancient tradition

Weer een voorbeeld hoe ver ons koopgedrag eigenlijk reikt, wereldwijd. Van hoe producten gemaakt worden, de mensen die ze maken en vooral hoe invloeden in verre gebieden gevolgen hebben op de artikelen bij ons in de winkel.

Alleen maar gekeken naar het product, de prijs en de eigenschappen van de zeep, maar totaal niet gedacht over de herkomst.

Dat kan beter!

Volgend artikel gaat over de eyeopener die ervoor zorgde dat ik deze weblog weer ben begonnen en waarom door mijn huwelijk er mensen vroegtijdig zijn doodgegaan!

De Kleine Dingen (REDUX)

Ik ben deze weblog begonnen om wat bewuster in het leven te staan.

En dan vooral wat de positieve dingen betreft. Te genieten van 'De Kleine Dingen', als herinnering dat ik me niet moet laten meeslepen door de ratrace in onze maatschappij. Maar juist stil moet blijven staan bij de eenvoudige, simpele dingen. Aandacht geven voor wat goed voelt, wat geluk brengt. Genieten van dromen, de dingen om me heen.

Dat ging prima, nog steeds.

Eigenlijk heb ik daar geen weblog meer voor nodig. Met twee jonge kinderen word je vanzelf op een lager niveau getrokken! Op kniehoogte en door kinderogen is de wereld fascinerend, eenvoudig en wonderbaarlijk. Een voorrecht om mee te maken!

Maar alles leuk en wel, als volwassene zie je naast de kleine dingen, ook de wat grotere dingen. Hoe de wereld in elkaar steekt, en vooral, op wat voor zieke manier onze wereld eigenlijk in elkaar steekt. Financieel, milieutechnisch, politiek, klimaat, noem maar op. En dan kan je heel hard proberen om te genieten van al die kleine dingen, maar dat is ontzettend moeilijk, wanneer je het grote plan bekijkt, het overkoepelend totaalbeeld.

Een voorbeeld:

De Kleine Dingen:
Ik geniet heerlijk van een prachtige zonnestraal, die schijnt op een klein bloemetje in een weiland. Ooooh, prachtig, kijk die dauwdruppels op de blaadjes! Hoe dat glinstert!

En daar! Een gezellig dik hommeltje zoemt door de lucht, op weg naar een lekker bloempje. En hoor de vogeltjes! En volgens mij hoor ik daar een lammetje in de verte! Zo'n schattig bolletje wol! Zoooo lief!!

Het is lente! Ik wil huppelen! Jaaa! Zie mij springen van genot, woehoe! Prachtig!!

En al springend en hupsend, bloemetjes strooiend en dansend verdwijn ik aan de horizon...

De harde realiteit:
Zonnestraal? Veel te warm voor de tijd van dit jaar! Elke maand wordt er wel weer een record gebroken, het klimaat wordt warmer en warmer!

En dat bloemetje in de wei, alleen maar paardenbloemen! Het enige wat nog enigszins wil bloeien op deze gigantische lap monocultuur, compleet volgespoten met veel te veel mest!!

Hommeltje? Hommeltje?!? Leuk, maar waar zijn de bijen?? Ze zeggen dat de mensheid gedoemd is om onder te gaan zonder de bijen, nou daar hoef je de bijen niet voor uit te roeien hoor, de mensheid is vakkundig genoeg om de hele planeet om zeep te helpen, veel efficiënter!!

En mekkerende lammetjes?? Pure wolfabriekjes! Geen dier, maar een productie middel! En dat geldt ook voor koeien, kippen, geiten noem maar op. Eerst volledig uitbuiten, en daarna met veel dierenleed slachten. En dan opgevreten worden, als aanbieding gekocht in de supermarkt, door miljoenen gedachteloze, slobberende, vretende, allesverslindende, verwoestende consumenten!!!

Een pikzwart toekomstbeeld voor onze Moeder Aarde. Ook Zij wordt volledig door ons uitgebuit, geplunderd, kaalgevreten en verwoest. Alleen is nu de vraag nog, wanneer wordt Ze geslacht? Of is dat ook al gebeurd en zijn we aan het vreetfestijn begonnen? En wanneer nemen we de laatste hap en is het afgelopen?

Een ding is zeker, er zal geen toetje meer zijn na deze copieuze maaltijd!!!!

AAAAARRHHHHGGGHH!!!

(even rustig, diep ademhalen, goed zo, ga maar zitten, het komt goed, ruuustig maar.)

...

Dus...

Toch maar een doorstart van deze weblog. Het gaat nog steeds om de 'Kleine Dingen', maar anders nu.

Niet meer om me bewust te laten genieten van al dat kleins (nou vooruit, toch wel een beetje dan). Maar ook om bewuster te zijn van het grotere geheel. En mijn invloed op dat grote geheel.

Wat is mijn rol als consument in de huidige wereld? Waar heb ik invloed op en waar niet? Dat wil ik in beeld hebben. Wat is mijn voetafdruk? Een groen spoor van blote voeten? Of alles platgestampt door mijn modderbruine stappers? Of is er een middenweg? Moet ik met ALLES rekening houden? Kan dat? Of ben ik rijp voor het gekkenhuis na een paar pogingen?

We zullen het zien.

Hoe dan ook, ik heb het schrijven gemist, de weblog.
Het is fijn om weer terug te zijn!

Lentekriebels

Het kriebelt.

Buiten in de natuur, beestjes en plantjes komen weer tot leven. De lente geeft alles een frisse groene kleur. Alles begint te groeien en te bloeien.

En het kriebelt ook weer van binnen.

Sinds het laatste bericht op deze weblog, is er anderhalf jaar aan tijd verstreken. En al die tijd heeft de weblog gesluimerd in mijn achterhoofd, ergens in een donker hoekje. Even geparkeerd, deurtje op een kier, het is altijd in het zicht gebleven, maar ik heb nog geen behoefte gehad om de deur weer open te maken.

En nu met de lente, begint het dus te kriebelen.

Ik mis het schrijven, het uitzoeken, de reacties. De weblog is een geliefde hobby van me. Een tijdverslindende hobby weliswaar, lastig tijdens een druk gezinsleven, maar toch...

Het kriebelt.

En ik krijg nog regelmatig mailtjes. Over updates, brood bakken, link uitwisselingen, kaarsen maken. Google advertenties betaalt nog steeds uit. Stiekem komen er nog steeds bezoekers op de weblog en wordt er hier en daar gereageerd.

Het kriebelt!!!

Ik ga me eens beraden over de weblog. Het thema, onderwerpen, de vorm, de frequentie. Misschien hier en daar alvast opruimen, aanpassen.

Het is lente, het zaadje is geplant en nu maar wachten totdat het plantje boven de grond uitkomt.

Nog even geduld.