Boe!

Besparen op abonnementen (2)

Stiekem hebben we toch wel wat abonnementen op verschillende tijdschriften. En alles bij elkaar kost dat toch wel flink wat geld. Dat moet goedkoper kunnen!

Pas geleden hebben we de ODE opgezegd, en nu is het tijd voor een ander tijdschrift.

De Flair!

Ja, ik geef het toe. Ook ik, als man zijnde, blader er wel eens doorheen. En schrik niet, ik lees zelfs wel eens artikelen! Ja echt! Ik kom er gewoon voor uit, ik schaam me er niet voor.

Maar ondertussen zijn we er toch op uitgekeken. We worden ouder, onze interesses verschuiven en zo kwamen we tot de conclusie dat het wel mooi genoeg is geweest. Tijd om op te zeggen.

Tegelijkertijd heb ik ergens een exemplaar van het tijdschrift Landleven opgeduikeld, en dat lijkt me toch ook een leuk blad. Dus ga ik ons daar weer op abonneren voor een jaar. Dat maakt de besparing weer iets minder, maar goed. Het eerste jaar Landleven was wel een voordelige aanbieding, dus zo bespaar ik toch ook weer wat op het nieuwe tijdschrift.

Actie:
Opzeggen abonnement op de Flair.
Abonnement gestart voor 1 jaar bij Landleven.
(wel onthouden dat ik hem meteen weer opzeg binnen dit jaar)

Gevolgen:
Geen wekelijkse Flair meer, maar goed, dat is uiteindelijk geen gemis.
En maandelijks uitkijken naar Landleven.

Besparing:
Jaarabonnement Flair: 117 euro
Minus eerste jaarabonnement Landleven: 29,50 euro
Opgeteld: 87,50 euro

Per maand bespaard: 7,29 euro

Totaal bespaard per maand: 14,50 + 7,29 = 21,79 euro

De HEMA Regenjas

Elk jaar organiseert de HEMA een ontwerpwedstrijd, speciaal voor studenten om zo praktijkervaring op te doen in o.a.vormgeving.

En steeds komen er mooie en verrassende producten uit die wedstrijd, de ene nog mooier dan de andere. En wanneer er echt een topper gemaakt wordt, dan komt deze ook in de schappen van de HEMA te liggen.

Zo was er in 2008 een wedstrijd met het volgende thema:

‘Ontwerp een mode of hardwaren product van milieuvriendelijk, duurzaam materiaal zoals bamboe, biologisch katoen of gerecycled hout, in een vernieuwende toepassing en indien mogelijk geproduceerd volgens een milieuvriendelijk proces’.

Dat leverde een leuke reeks producten op, zoals een knuffel van resttextiel, een wijnrek van kurk, vilten slingers of een houten driewieler.

Maar naast deze producten was er ook een categorie mode, en daar zat een hele goede winnaar bij. Een regenjas! Nou, als er een kledingstuk is dat niet mag ontbreken in ons kikkerlandje, dan is het dat wel!

Het juryrapport was erg lovend:

Model, pasvorm, afwerking, allemaal heel goed gedaan. Ieder jurylid werd er hebberig van. De regenjas is gemaakt van biologisch katoen met een laag natuurrubber. Water­ en winddicht en 100% natuurlijk volgens de ontwerper. Na onderzoek is gebleken dat de natuur­ rubberen coating milieuvriendelijk is en een ademende eigenschap heeft, dus voor de jury een eerste prijs!

Maar deze regenjas is niet zomaar een jas, er zitten twee hele bijzondere aspecten aan deze jas:

1.
Een mooi en duurzaam product dus, gemaakt van 100% gerecycled materiaal, waarvan 60% petflessen. Dat spreekt mij natuurlijk heel erg aan als iemand die toch wat rekening probeert te houden met het milieu.

2.
De ontwerpster is het nichtje van A., Elsien Gringhuis! Dus zijn we best wel trots. Helemaal geweldig dat iemand in de familie zoiets bereikt. En terecht, want ze zit barstensvol talent. Ik weet zeker dat haar naam nog vaker te horen zal zijn in de modewereld...wereldwijd!

Snel richting de HEMA dus, sinds kort ligt de jas in de schappen. Volgens de folder voor 50 euro, dat is een hele schappelijke prijs voor zo'n product.

En nu maar wachten tot het flink gaat regenen...

Voordelig lenen

Mijn allereerste computer was een Commodore PC-30 computer. Ik kan hem nog goed herinneren.

Het was het neusje van de zalm in die tijd, de snelste! En let wel, er zat ook nog eens een monitor bij met VIER kleuren!! Een CGA-scherm. En twee floppy drives. Voor die grote slappe floppies, wie kent ze nog? En ook voor de nieuwe kleine 3,5 inch floppies.

Wat was ik er blij mee zeg.

De prijs weet ik ook nog ongeveer. Maar liefst 3000 gulden, dat was een flinke som!

Daarom kocht ik hem op afbetaling. Dan kon ik er alvast mee aan de slag en kon ik elke maand een klein bedrag aflossen, ideaal toch?

Tja, je weet hoe dat gaat met computers. Na 3 jaar zijn ze afgeschreven en zwaar verouderd en ben je alweer toe aan een nieuwe computer. En ook ik wilde graag een nieuwe. En die kwam er ook.

Maar ondertussen was ik nog steeds de oude computer aan het afbetalen! De computer zelf was helemaal niks meer waard, afgeschreven technologie.

Daar zat ik dan, uiteindelijk veel meer betaald dan de oorspronkelijke prijs, dankzij de rente van de lening. En nog steeds aan het betalen, terwijl de computer ergens al op een schroothoop lag.

Vanaf dat moment was ik genezen van het idee om geld te lenen voor een aankoop. Toen nam ik me plechtig voor: 'Ik ga nooit meer lenen.' En daar hou ik me nog steeds aan. Op de hypotheek na dan.

Maar!
Daar kom ik nu op terug!

Ik heb een bedrijf gevonden waar ik mijn geld wel aan toe zou vertrouwen. Het lijkt me wel een solide bedrijf, begaan met de mensen. Leningen voor iedereen, ouderen, zaken, zelfs voor kinderen. Met incasso garanties, noem maar op.

Het betreft www.knakenlenen.nl

Ik maak niet snel reclame, maar ik zeg jullie, het loont echt om even op hun site te kijken.

Dus mocht je ooit beslissen om een lening aan te gaan, omdat het echt niet anders kan, kijk even bij knakenlenen.nl! Laat in de reacties anders even weten of je er ook zo'n vertrouwen in hebt...

Energie is mooi, verspil het niet

Misschien kennen jullie het spotje wel, van Nuon. Waarin iemand vertelt over vroeger, hoe mamma de was deed.

Wat een mooi spotje toch.

Heerlijk nostalgisch, melancholisch. Jaaa, vroeger, toen alles nog zo overzichtelijk was. Gezellig, kneuterig. Je krijgt er echt zo'n warm, pluizig gevoel van. Heerlijk toch.

En dan die boodschap op het eind...

Energie is mooi, verspil het niet.

Zo goed bedacht! Zo warm! Zo... zo... nobel!

Hier, bekijk het spotje maar eens goed. Kijk eens of je wat opvalt...



Gezien?
Mooi?

Heb je die wasmachine eens goed bekeken? Wat zat er eigenlijk in?

EEN HANDVOL KLEREN!!

Belachelijk!!

Die wasmachine is praktisch leeg!! Hoezo 'verspil het niet'?!?! Dit is energieverspilling ten top! Verschrikkelijk!

Iedereen weet gewoon dat je de wasmachine zo vol mogelijk moet laden, om optimaal gebruik te maken van de energie die het apparaat gebruikt. Plus al het water dat wordt gebruikt. Zelfs de kleinste kinderen weten dat tegenwoordig!

Toch wat zorgwekkend dat Nuon, notabene een energieleverancier, dit niet door heeft. Ineens vind ik hun boodschap een stuk minder geloofwaardig.

Tsss.

Echte herfstsoep: Pompoensoep

Als er een gerecht is, waarbij ik meteen aan de herfst moet denken, dan is het wel pompoensoep.

Het doet me denken aan de kortere dagen, Halloween, kaarsjes, natte bladeren, ik weet het niet, gewoon gezellig. Daarom ben ik altijd heel blij, wanneer ik weer een pompoen vind in ons groentenabonnement, want dat betekent dus:

Pompoensoep!

Wat heb je nodig?

1 pompoen
boter of olie
1 ui
1 teen knoflook
groentebouillon
gemberpoeder
citroensap
laurierblaadjes
pepertje

De pompoen schillen, uithollen en in blokjes snijden.
De ui en knoflook in stukjes en fruiten in de olie of boter.
De pompoen toevoegen en een paar minuten roerbakken in de pan.
Daarna gooi ik er wat groentebouillon poeder doorheen en daarbij warm water totdat de pompoenstukjes onder water staan.
Op smaak maken met een halve theelepel gemberpoeder, een eetlepel citroensap, 1 of 2 laurierblaadjes en een hele peper.
Dit laat je een kleine 20 minuten pruttelen tot de pompoen zacht is.

Daarna de peper en de laurierblaadjes eruit halen.
Even laten afkoelen en dan met de staafmixer een gladde soep maken.

En voila! Pompoensoep!

Garneren met bieslook of een scheutje room of wat je maar lekker vindt.
En we hebben er weer zo'n plat uitgezakt zuurdesembrood van eigen fabrikaat erbij gegeten. (wanneer gaat het me lukken om een perfect brood te maken?)

Heerlijk!!

Beroemde buren

We houden er van om af en toe eens een lekker rondje te wandelen. En vaak is dat dan een standaard rondje van een kilometer of 6, schat ik zo. Niet zo ver, maar ver genoeg om 's avonds even gezond bezig te zijn na een dag hard werken.

Alhoewel...ik moet wel toegeven dat het er de laatste tijd niet meer zo van gekomen is! We zijn wat luier geworden, vrees ik. En dat scheelt meteen in de broekmaat, die worden steeds krapper!

Maar goed, ik dwaal af, ik wil het over iets anders hebben.

Want tijdens dat rondje lopen, kijken we steeds uit op landerijen met prachtige paarden erin. Altijd een mooi gezicht om ze te zien rond dartelen. Vooral met een ondergaande zon en een beetje nevel is het een plaatje.

Maar wat blijkt nu?

Die paarden .... die zijn van Boer Peter!

Die gast van Boer zoekt Vrouw!

Die woont zomaar op loopafstand van onze nederige stulpje.

Hm. Misschien dat we toch maar eens wat vaker weer gaan wandelen. En dan onze ogen goed openhouden om te kijken of we daar een jonge dame zien rondlopen. Eens kijken voor wie hij uiteindelijk heeft gekozen, met een beetje geluk zien we dat.

Alhoewel, gedurende de uitzendingen zal ze vast niet aanwezig zijn, om allerlei pottekijkers dwars te zitten, zodat het voorlopig wel een geheim zal blijven voor wie hij gekozen heeft.

Maar je weet het natuurlijk nooit!

Misschien dat we de wandelschoenen al weer snel uit de kast gaan halen...

Halloween 'Om je vingers bij op te eten'.

Vorig jaar heb ik op onze andere weblog over een traktatie geschreven die ik had gemaakt voor de Halloween dagen.

Die was zo goed gelukt, ik had er veel succes mee. Van uitroepen van afschuw tot weggedraaide gezichten, dat zijn reacties die graag zie. Ik ben een heel braaf en rustig mannetje, maar ik heb zo mijn eh... duistere kanten.

Ik ga ze ook deze keer weer maken, misschien dat ik ze nog meer kan perfectioneren, wie weet. Ik wil niet zomaar kreten van afschuw! Nee, flauwvallende mensen! Menigten die in paniek weghollen! Gillen! Daar ga ik voor! Woehahah!

Dus bij deze: LANGE VINGERS voor Halloween:

---

Niet zo lang geleden had ik dus marsepein gebruikt voor de zogenaamde Chinese maankoeken. Voor de marsepein die over is, heb ik nog een leuk idee voor de komende Halloween dagen.

....

Ik had naast de marsepein, ook nog wat oude Fimoklei over. Die klei heb ik allemaal bij elkaar gekneed en strak om mijn vinger gedrapeerd. Daarna heb ik het heel voorzichtig met een mes doormidden gesneden. Waardoor ik het makkelijk van mijn vinger kon afnemen.

Daarna even laten opdrogen en gebakken in de oven en voila, een mal van mijn linkerwijsvinger!

Nu begint het echte werk.

In alle vingers zitten botjes. Hiervoor gebruik je een reep witte chocolade en je snijdt er botjes uit, ik heb mijn eigen vinger gebruikt als voorbeeld voor de lengte. Een of twee botjes per vinger is genoeg.

Wanneer de botjes klaar zijn, is het tijd om de marsepein te kleuren.

Hiervoor gebruik je alleen de rode kleurstof. Je doet er net zolang een heel klein beetje door, totdat je het roze van je huid hebt benaderd. Het mag best iets bleker zijn, omdat het tenslotte een losse enge vinger wordt!!

Een miniscuul beetje cacao erbij doet wonderen, hierdoor benadert het echt de kleur van de menselijke huid.

Vergeet ook niet om de wat vleesachtigere binnenkant van de vinger te maken. Door meer rode kleurstof te gebruiken wordt het vanzelf roder.

Nu begint het leuk te worden!

Het rode marsepein doe je om de botjes heen en je neemt genoeg roze marsepein om de mal te kunnen vullen.

Daarna leg je een klein laagje roze marsepein onder in de mal en je drukt het botje met de rode marsepein erin. Zorg dat het mooi in het midden zit en dat er nog genoeg ruimte is om ook roze marsepein aan de zijkanten aan te brengen.

Doe er ook wat roze marsepein bovenop en sluit dan de mal.

Druk de mal flink stevig dicht, hij moet zo goed mogelijk aansluiten en zorg dat er zo weinig mogelijk marsepein uit de naden komt. Eventueel druk je het ook nog wat aan vanuit de opening van de mal.

En nu komt het allerleukste... open de mal!! Voorzichtig!!

IEIEIIEKS!! Dat ziet er luguber uit zeg! Heerlijk!

Probeer eventuele marsepein, dat nog tussen de naad heeft gezeten, voorzichtig te verwijderen. Met een mesje gaat het goed. En peuter dan voorzichtig de vinger eruit.
Probeer de naad aan de zijkant van de vinger wat plat te drukken of weg te wrijven, zodat het zo echt mogelijk lijkt!

Verschrikkelijk eng! Dit zal heel wat gruwels veroorzaken!

Aangezien de mal lekker stevig is, kan je net zoveel vingers maken als je wilt. Zoek er tenslotte een leuk bakje bij en je hebt de meest originele en lekkere traktatie voor de komende Halloween!

Veel plezier en griezel smakelijk!

Appeltjes in de oven

Dit ziet er smakelijk uit.
En supersimpel om te maken!

Ik heb een appel in hele dunne schijfjes gesneden en deze op een rooster in de oven gelegd.

De oven op 50 graden gezet, de deur op een kier en dan een paar uur laten drogen.

Dit kan natuurlijk goedkoper, op een rooster in de zon ergens op een droge plek. Maar aan droge plekken en zon, daar hebben we de laatste tijd een tekort aan, daarom dus de oven.

Gedroogde appelschijfjes. Lekker geurend, intense zoete smaak, heerlijk! Voor in een toetje dat ik ga proberen, maar daar schrijf ik nog wel een volgende keer over.

Besparen op de kapper

Deze besparingsmethode is er vooral een voor de mannen onder de lezers.

Alhoewel de vrouwen het vast ook wel kunnen, maar dan moet je wel een beetje van de oude Sinead O'Connor look houden. Of je moet affiniteit hebben met vrouwelijke boedhistische monniken, dan kan het wel.

In mijn vroege jaren ging ik dus regelmatig naar kapper, alwaar mijn wapperende manen tot een acceptabele lengte werden gekortwiekt en ik weer wat representatiever door het leven kon. Maar die kapperbezoekjes, die werden steeds duurder en duurder.

En eigenlijk had ik het ook al gehad met dat gepruts elke dag voor de spiegel. Mijn dubbele kruin die ervoor zorgde dat ik altijd opstaande sprietjes op mijn hoofd had, die alleen met een halve pot gel naar beneden gedwongen konden worden.

Het werd tijd voor een frisse look! De crisis coup!

Heerlijk. Gewoon tondeuzewerk, en vanaf dat moment geen problemen meer met haren kammen, gel smeren en zelfs op de shampoo werd meteen flink bespaard.

Hoe ziet de crisis coup eruit? Heel simpel, dit is de situatie voor het 'knipmoment'.

Of ja, eigenlijk zie je amper dat mijn haar te lang is. Ik zal er even wat aan doen:

Zo! Dat is duidelijker.

Aldus ziedaar mijn weelderige haardos, klaar om onder handen genomen te worden door mijn lieftallige vrouw, die steeds zo lief en geduldig is om me te behandelen met de tondeuse. Dat is wel een vereiste voor deze besparing. Een hele lieve partner die dit voor je wil doen.

Zij gaat aan de slag met de tondeuse en al snel vliegen de vlokken haar alle kanten op. Dit kan trouwens erg confronterend zijn, want ik zie steeds meer van die zilveren haren tussen de donkere zitten. Hm.

Het resultaat!

Tadaa!

Heerlijk.

Goed, samenvattend levert deze actie me een flinke besparing op.

Actie:
In plaats van naar de kapper gaan, zelf een tondeuse gebruiken.

Gevolgen:
Een fris, praktisch kapsel. Snel klaar in de ochtend, minder shampoo, minder gel. Minder windgevoelig tijdens het fietsen.

Besparing:
Elke 2 maanden naar de kapper a 17,50 euro per beurt = 105 euro per jaar

Per maand bespaard: 8,75 euro

Ik laat even de aanschafprijs van de tondeuse buiten het verhaal, maar die heb je al in een paar maanden terugverdiend!

Totaal bespaard per maand: 5,75 + 8,75 = 14,50 euro

Slakkenvergadering

Al een jaar lang ben ik bezig met een keiharde biologische oorlogsvoering. Genadeloos ben ik daarin, ik ben bereid om de meest verschrikkelijke wapens te gebruiken om mijn vijand uit te roeien.

Wie?

De slakken natuurlijk!

Zeker sinds we een mini moestuintje hebben, want ook al heb ik steeds raapsteeltjes geplant, de enige die er ooit van hebben gegeten, zijn de slakken! In het holst van de nacht sluipen ze onze tuin in en knabbelen alles op tot aan het steeltje.

Dat doen ze expres, wist je dat? Om te plagen, te jennen, de rotzakken. Dan zien ze mij staren naar die zielige steeltjes, als spottende bakens in de grond. En ondertussen zitten ze het gniffelend te bekijken vanuit hun schuilplaats.

Ondanks alle biologische wapens, van korrels tot nematoden, blijven ze maar terug komen. Niets helpt, ze zijn steeds een stap voor!

Maar nu heb ik ze eindelijk door!

Bij graafwerkzaamheden in de voortuin hebben we het hoofdkwartier van de slakken ontdekt! Geniepig zaten ze te smiespelen onder een grote tegel, taktieken aan het uitdenken om de volgende voorraad raapsteeltjes te bemachtigen.

Wat waren ze met velen! En zo gauw ze in de volle zon lagen, gingen ze er als een haas .. gek vandoor!

Begrijpelijk, want hun praktijken kunnen het daglicht niet verdragen, verdorven als ze zijn.

Ze kropen buitelend over elkaar heen, om maar zo snel mogelijk weg te komen. Maar het mocht niet baten, ze waren ontmaskerd en dat wisten ze.

En ondertussen nog smeken ook he. Schijnheilig met hun hoorntjes wapperen, verontschuldigende blikken. Maar het is goed geweest zo, geen genade!

Gevangen! Vluchten kan niet meer!

Ze hebben geluk dat ik me hou aan de Geneefse conventie, dus we hebben ze als krijgsgevangenen behandeld, en ze naar een andere locatie gebracht, met natte herfstblaadjes waar ze onder kunnen gaan zitten.

Maar ik hou ze in de gaten!

En mochten ze weer terugkomen...dan ben ik er klaar voor! Dan is het tijd voor een tegenaanval. Ik weet nu waar ze wonen!

Een map vol dromen

Ik had al een tijdje het plan om een map te maken, met daarin allerlei pagina's vol met dromen en doelen. Het is een soort van visualisatie techniek eigenlijk.

• Je pakt een droom of iets wat je graag wilt bereiken in je leven.
• Scrhijft deze op.
• Zoekt er wat plaatjes en informatie bij.
• Maakt er een mooi kunstwerkje van.
• Stopt deze in de map.
• Herhaal met andere droom of doel.

En voila! Zo vul je een map vol met dromen.

En dan is het de kunst om die map eens in de zoveel tijd door te bladeren, erbij stil te staan. Misschien de informatie veranderen, of nieuwe plaatjes erbij te zoeken. Of bekijken wat je er aan kan doen om hem te realiseren. Zo sta je steeds stil bij wat je graag wilt in je leven, visualiseer je hoe het eruit zal zien. En op die manier stuur je je wijze van denken op zo'n manier, dat je bewuster openstaat voor kansen en mogelijkheden om die dromen te realiseren. Met als gevolg dat ze ook echt gerealiseerd worden!

Althans, zo is de theorie.

Nu de praktijk nog, want die droommap heb ik nog steeds niet gemaakt. Misschien moet ik het eerst een tijdje visualiseren, dan komt dat ding uiteindelijk wel een keer aan de beurt!

Of…. Ik gebruik deze weblog. Hm, dat biedt nog eens extra mogelijkheden ook, die ik met mijn mapje niet heb.

Stel dat ik een droom of doel beschrijf dat ik binnen een jaar een miljoen euro op de bank wil hebben, ik zeg maar wat. Kan geen kwaad om dat te visualieren, toch? Dat kan ik in de map doen en er af en toe bij stil staan en er aan werken. Maar stel dat ik dat nu ook in deze weblog beschrijf…en er surft net iemand voorbij met een goed humeur. En deze persoon zegt:

'Kom, laat ik eens aardig doen. Die mensen dromen van een miljoen euro, ach wat, ik doe eens gek. Ik geef ze gewoon een miljoen euro. Want zo ben ik.'

Kijk! Dat is nog eens aardig! Een minimale kans dat er een vreemde weldoener langskomt bij mij in huis en die droommap per ongeluk leest. Dan is de kans groter via Internet. Het help me indirect net een beetje meer om de boel te realiseren.

Dus bij deze is de nieuwe rubriek: "droommap" geboren!

Met daarin allerlei dromen, droompjes, doelen, streefbare zaken, noem maar op. En het hoeft helemaal niet zo groots te zijn. Niks geen wandelingen op de maan of zoiets als alle landen van de wereld bezoeken. Nee, gewoon beschaafd, realiseerbaar. Walvissen zien ofzo, of eens een keer wadlopen.

Ik ga er eens goed over nadenken. Ik heb al een eerste droompje om de map mee te vullen. Later meer!

Droom ze!

Gezien, gehoord, gelezen

In het Eindhovens Dagblad, 10 oktober 2009

In een artikel over de nominering van Barack Obama voor de Nobelprijs van de Vrede worden een aantal vooraanstaande prominenten geciteerd, waarbij een persoon toch wel erg opvalt, al zeg ik het zelf.

Wie hoort er volgens jullie niet in dit rijtje thuis?

• Witte Huis woordvoerder, Robert Gibbs
• Lech Walesa, oud-president van Polen
• Nicolas Sarkozy, president van Frankrijk
• Hamas-premier Ismail Haniyeh
• Jan-Peter Balkenende, premier van Nederland
• Louis van Gaal, trainer Bayern Munchen

Installatieperikelen

Ik weet het nog goed.

Wanneer ik de computer wilde installeren of herinstalleren of her-herinstalleren, dan trok ik daar regelmatig een hele avond voor uit. Allerlei schermen wegklikken, vragen beantwoorden, keuzes maken, disken formatteren.

Systeem instellen, oude instellingen weer terugzetten, programma's opnieuw installeren, vreemde foutboodschappen opzoeken, allerlei waarschuwingen wegklikken, talloze updates installeren, en nog meer updates die de vorige updates eh... updaten.

Virusscanners instellen, firewalls aanzetten, tijd instellen, tijdzones kiezen, keyboard layout instellen, taal instellen, drivers installeren, drivers opzoeken op Internet, prutsen in de dosbox, nog meer foutboodschappen wegklikken.

En de volgende dag weer opnieuw omdat op de een of andere vage manier het hele systeem weer crashte met een totaal onduidelijke reden.

Zucht. En dan heb ik het over een jaar geleden, met mijn oude Windows computer.

Een paar dagen geleden heb Snow Leopard geinstalleerd op mijn nieuwe Mac.

CD in de computer geschoven.
5 keer klikken en 1 keer systeemwachtwoord invullen.
Daarna begon de installatie, automatisch.

Ik ben naar beneden gelopen om aan het eten te beginnen en vergat verder de hele computer tot na het eten. Snel liep ik naar het apparaat met het idee dat ik nog van alles moest instellen en herstarten.

Dit was wat ik zag:

En... en... het werkte gewoon! Ik hoefde niets meer te doen! Echt...ik ... ik...snrf. Het wordt me allemaal te veel.  Snif...snotter. Zo mooi... zo kan het dus ook, gewoon goed. Ongelooflijk!
(veegt tranen van geluk uit de ogen)

Gezien, gehoord, gelezen

Gelezen in de Genoeg van okt/nov 2009 - artikel uit Z, Amsterdams Straatmagazine.

De echte crisis

Vrijbuiter Patric Hartwig woont met zijn hond Grizly in een tent op een gekraakt stukje bosgrond tussen Sloterdijk en Spaarnwoude. Onlangs ontvingen we de volgende brief van hem, waarin hij in een mengeling van Nederlands en Duits zijn afschuw over het huidige tijdsgewricht uitspreekt.

Alle mensen in Amsterdam reden over de crisis. De banken hebben niet meer zo veel geld, de rijken zijn niet meer ganz zo rijk en de armen krijgen deze jaar geen verhoging op de uitkering. Also is de crisis niet zo heel erg want het draait alleen maar weer om geld.

Was ik echt een crisis vind, en die gaat schon langer, is de verschrikkelijke Tatsache dat de mensen in die stad elke dag meer den respect voor zichzelf en den anderen kwijtraken. Het begint met achteloos weggegooide rommel op straat en entwickelt zich verder toe achteloos wegduwen van zwakkeren mensen. En met de tijd beseft niemand meer dat hij alleen nog maar de dag van gisteren achteran rennt.

Als ik een jongetje war gaf het nog redelijk veel "echte mensen". Ook fruher gaf het grote crises maar de mensen hebben minder gejankt en meer elkaar geholpen. Allen tezamen hat de mens heel veel aangekund. 

Nu zit het anders. De meeste mensen zijn halve zombies, zij kunnen niet meer vrolijk zijn en op straat kijken ze niet meer nach een ander. Alleen, alleen. Alleen voor de job, alleen voor het geld, alleen voor de macht. Dat is die echte crisis. Maar ten slotte staat elke mens ergens alleen voor God en ook de rijkste is alleen maar nur een naakte mens. Ook in die stad.

We gaan scheiden

Het is schokkend, ik weet het. Maar het kan niet anders, we moeten wel. We gaan scheiden!

Het is al allemaal geregeld, de papieren liggen al thuis met de nodige informatie. We hebben een hoop zakken klaar liggen om de spullen in te doen, zodat we de boel makkelijker kunnen verdelen.

Pfff, moeilijk hoor. Zoals zoveel scheidingen is dit ook een hoop gedoe en geregel. Wat doe je weg, wat niet? Wie doet wat? Waar slaan we de spullen tijdelijk op? Lastige vragen.

Maar we hebben alles nu bijna rond en volgende week is het zover, dan gaat het gebeuren, dan is het afscheid daar. Het zal even pijn doen, maar uiteindelijk went het vast wel, zoals met zoveel dingen.

Maar weet je? Eerlijk is eerlijk, ik heb er wel naar uitgekeken. Het geeft toch een fijn gevoel, ik weet niet hoe ik het anders moet zeggen. Een nieuwe periode breekt aan. Hoe vreemd het ook klinkt, maar ik kan volmondig zeggen:

Opgeruimd staat netjes!

Zo, dat is eruit. Het klinkt hard, ik weet het, maar het is nu eenmaal zo. Ik ben blij wanneer het zover is, ik kan niet wachten!

Nou ja, duidelijk waar ik het over heb, toch?

Langzaam ontstaat er een kleine milieustraat achter in de tuin. De grijze kliko, de groene en ons compostvat. Eigenlijk zou ik er nog twee containers naast moeten zetten, voor het oude papier, en nu dus ook voor al het plastic. Onze gemeente zamelt nu dus ook plastic in, in naam van die landelijke actie Plastic Heroes.

Een maand lang plastic verzamelen in een grote zak, het is even schipperen waar we die gaan laten. Want stiekem vult die zak zich razendsnel met allerlei plastic, waar komt dat toch allemaal vandaan? Ik denk niet dat we de zak zo lang in onze keuken kunnen houden, misschien een plek zoeken waar hij ongehinderd kan groeien. Het zal vast de schuur gaan worden.

Ik ben benieuwd of we nu ons koopgedrag gaan aanpassen en plastic verpakkingen gaan vermijden. Dat lijkt me toch behoorlijk moeilijk, want plastic vind je bijna overal. Van die totaal overbodige plastic schenktuitjes in pakken appelsap tot die totaal overbodige folie om tijdschriften, om maar eens een voorbeeld te noemen.

Misschien kunnen we er een sport van gaan maken om plastic te gaan vermijden, zodat we straks een piepklein zakje gevuld met plastic aan de kant van de weg kunnen zetten. Uiteindelijk zal dat ook nog eens goedkoper zijn, want ik voorzie wel een diftar systeem opdoemen in de toekomst.

Maar goed, we zijn dus enthousiast begonnen met plastic scheiden, nu maar eens kijken of we over een tijd nog net zo enthousiast zijn.

Kastanjepuree

Nou goed, niet zo lang geleden schreef ik dat ik de gevonden kastanjes zou gaan poffen.

Maar ik ben iemand die niet altijd de makkelijkste weg kiest, dus heb ik besloten om er kastanjepuree van te maken. Ook heel lekker, maar erg bewerkelijk! Dit is niet een gerecht wat je even zo snel kan maken, je hebt er wel wat tijd voor nodig. Ik schat dat ik er zo'n anderhalf uur mee bezig ben geweest.

Wat heb ik gedaan voor een overheerlijke portie kastanjepuree voor twee personen?

Eerst heb ik elke kastanje helemaal rondom ingesneden met een mesje. dat maakt het (een heel klein beetje) makkelijker om de kastanjes straks te pellen. Daarna gaan ze in een pannetje en vul ik de pan met koud water, tot ze net onder water staan.

Daarna aan de kook brengen en kort laten koken, een minuut ofzo. De pan van het vuur halen en dan is het pellen geblazen.

Wat een gepriegel!

En alweer hebben mijn gevoelige kantoorhandjes veel te lijden, want ik haal de kastanjes met de blote vingers uit het gloeiend hete water om daarna met mijn nagels de velletjes eraf te pulken. En denk maar niet dat ik ze brandschoon krijg, daar waren de velletjes veel te hardnekkig voor.

Maar goed, uiteindelijk had ik dan een acceptabel aantal kastanjes over. Dat ze niet helemaal schoon waren nam ik maar voor lief.

Ik weet het. Het ziet er niet echt smakelijk uit, maar ik kan wel zeggen dat het heel lekker rook! Het water liep me nu al in de mond!

De gepelde kastanjes heb ik weer in een pannetje gedaan, tesamen met wat water en bouillonpoeder.
Verder heb ik wat peterselie, laurier en tijm in een theezakje gedaan en in het water gehanden als een bouquet garni.

De kookwekker op 45 minuten gezet en dan maar laten pruttelen.

Daarna de boel weer afgegoten en met de stamper gepureerd, samen met wat melk en een stukje roomboter, tot een smeuiige massa. Wat peper en zout erdoor geroerd en voila!

Kastanjepuree!

Het ziet er niet zo smakelijk uit op de foto, maar het was erg lekker.

Het schijnt het beste te combineren met wild, maar aangezien we thuis-vegetariers zijn, hebben we maar kruidig nepvlees erbij gegeten en wat geroerbakte groene kool met prei.

Het smaakte goed en behoorlijk exclusief. Waar wordt er tegenwoordig kastanjepuree geserveerd? Volgens mij alleen in van die luxe restaurants, en dat staat nu bij ons op de tafel.

Gratis uit de boom gevallen!

Leuk om te doen, maar de volgende portie wordt wel gewoon gepoft in de oven. Lijkt me iets minder werk.

Nieuwe single van Within Temptation

Er hoeft eigenlijk helemaal niet zoveel te gebeuren om mij blij te maken, merk ik wel. Slechts 1 zinnetje op 3FM deze ochtend:

'En zo dadelijk Within Temptation met hun nieuwe single.'

Woehoe! En nog meer goed nieuws. Over een kleine maand komt hun nieuwe cd uit, een akoestische live-cd "An Acoustic Night at the Theatre". Extra leuk, omdat we zelf ook bij een van die concerten zijn geweest. Dat maakt het net allemaal wat specialer.

Vorig weekend zijn we ook nog naar Ed Kowalczyk (de zanger van Live) en het Metropole Orkest geweest, waar ook al dvd opnames werden gemaakt. Die avond hadden we ook al flink genoten van de muziek, dus die schrijf ik ook meteen op ons verlanglijstje!

Maar goed, hier de promo van het nieuwe album van Within Temptation:



En hier hun nieuwe single: Utopia

Nostalgie

We stonden wat te praten op zolder, toen we ineens ergens een paar zielige piepjes hoorden.

'Wat was dat? Een alarm? Een oud horloge? Of zo'n happy-birthday-muziek-geval wat we ooit op een verjaardagstaart hadden gebruikt?'

Maar ineens schoot het ons te binnen. Midden in de zolder, op tafel, lag een gigantische berg rotzooi en ergens in die berg, daar lag de oorzaak van die piepjes. Daarom was het even goed zoeken, maar al snel hadden we ze gevonden.

Onze eerste computerspelletjes!!

Dit is nostalgie, terug naar de jaren 80. Niks geen Wii of Xbox met superflashy beelden en surround sound. Nee, nee. Dit is retro ten top! Electronische piepjes en een klein zwart figuurtje dat heen en weer springt. Twee simpele knopjes zijn genoeg voor uren speelplezier.

We hebben ze uit de berg rotzooi gehaald (en die is later ook meteen netjes opgeruimd), nieuwe batterijtjes erin en al snel zaten we samen op de bank te piepen. En meteen al allerlei frustraties omdat het niet gaat zoals je zou willen.

Ah ja, die goeie oude tijd.

Kennen jullie ze nog? Hebben jullie er ook mee gespeeld vroeger? Er zijn er vast wel honderden verschillende versies van deze apparaatjes. Het lijkt me leuk om er zo wat meer te proberen. Wie weet loop ik nog wel ergens tegenaan.

Ik heb voor de gein de bijbehorende geluidjes ook opgenomen. Dan weet je meteen hoe irritant ze kunnen zijn!

Klik hier om naar het submarine spel te luisteren. (mp3)

Klik hier om naar het vliegspelletje te luisteren. (mp3)

Klik hier om naar Pac Man te luisteren. (mp3)

Tamme kastanjes

Vandaag lekker wezen uitwaaien op de Strabrechtse Heide, weer genoten van de mooie natuur daar. Het viel me op dat het waterpeil van de vennen abnormaal laag was, het wordt weer tijd voor regen! Bij voorkeur wel wanneer ik binnen ben dan.

Naast de gebruikelijke Schotse hooglanders toch nog wel wat andere dieren gezien. Een kudde schapen op het pad, heel veel zilverreigers, een hoop kuifmeesjes en een kraai die een sperwer aan het verjagen was. Ik kan er wel van genieten, vooral met zo'n lekker herfstweer als vandaag.

En niet alleen dieren, maar ook een grote kastanjeboom gezien! Een tamme kastanje, eetbaar dus!

Ik was al een tijdje op zoek naar zo'n boom bij ons in de wijk. Ook wel eentje gevonden, maar daar lag maar erg weinig op de grond. En nu kom ik op de hei dus ook een boom tegen en heb maar meteen een stel kastanjes meegenomen.

Niet al te veel, maar genoeg om lekker van te knabbelen. Alleen het uitpakken van die kastanjes is nogal lastig, ze prikken gigantisch. Zeker met mijn gevoelige kantoorhandjes is het een pijnlijk werkje.

Maar gelukkig is er nog de methode: lomp voetengeweld.

Even tussen de voeten klemmen en wat druk uitoefenen.

En voila! De schil barst vanzelf open en je kan er zo de kastanje uithalen.

Uiteindelijk een mooie oogst van zo'n 50 kastanjes. Dat is toch een mooi aantal om wat dingen mee te gaan doen.

Ik blijf het speciaal vinden om dat zomaar uit de natuur te halen. Er zijn veel mensen die de bomen zo voorbij lopen, maar ik doe dat niet meer! Zomaar gratis een dure delicatesse voor het grijpen, het enige wat je moet doen is even bukken!

Een leuke oogst, al zeg ik het zelf. Nu nog even bedenken wat ik ermee ga doen. Ik denk ouderwets poffen!

Vijgenjam uit eigen tuin

We hebben al een hele tijd een vijgenboom / struik in onze tuin staan. En elk jaar is er een mooie oogst van een paar kilo vijgen vanaf te halen.

Maar de afgelopen jaren is de oogst maar mager, ik vrees dat we iets verkeerd hebben gedaan met snoeien, want deze keer hadden we maar 850 gram in twee jaar! Dat is erg weinig!

Maar wel genoeg voor 2 potten vijgenjam, want dat is wat ik er altijd van maak en dat is elke keer weer genieten.

Een potje voor mijn oma als verjaardagscadeau en een pot voor onszelf. En lekker is het!

Veel werk is het niet.

De vijgen (850 gram) heb ik geschild, samen met 1 geschilde peer (in stukjes) in een grote pan gedaan, met een heel klein beetje water.
En daarna zacht kapot koken, af en toe goed roeren tot je een brij hebt.
Wanneer alles dan zacht genoeg is, heb ik er wat citroensap bijgegooid, 300 gram suiker en een half zakje Marmello voor de binding. Nog een minuutje stevig doorkoken en daarna in 2 gesteriliseerde jampotten gegoten.

Deksel erop, op zijn kop zetten en laten afkoelen.

Ondertussen een mooie etiketje gemaakt en een geinig stoffen kapje voor de afwerking.

En zo hebben we een goedkope, maar zeer exclusieve vijgen/peren jam!

Jammie!