Energieverbruikers inventariseren

In mijn gedachten zie ik mezelf voor ons huis staan.

Mijn hand op de deurknop, klaar om het huis binnen te gaan, met het doel om, in mijn hoofd, alles te noteren dat electriciteit gebruikt.

Dit heeft twee redenen.

Allereerst wil ik gewoon een goed beeld krijgen van mijn energierekening en dan vooral wat de hoogte van de rekening bepaald. Dus welke apparaten in huis gebruiken stroom en wat zijn bijvoorbeeld de grootverbruikers of wat staat altijd aan?

En ten tweede doe ik dit eerst uit het hoofd, omdat ik wel eens wil zien of ik eigenlijk wel besef hoeveel apparatuur we in huis hebben. Vergeet ik veel dingen of weet ik het precies? Wanneer ik later dan nog eens met mijn gemaakte lijst door het huis loop, zal blijken of we nog veel meer electrische apparatuur in huis hebben of niet!

Deze oefening is een eerste stap van een plannetje om het energieverbruik in kaart te brengen. Later kan ik dan kijken waar we nog veel op kunnen besparen. Waar de grote klappers zitten of juist onverwachte stroomverbruikers.

Op dit moment ziet het plan er zo uit:

- Maak een lijst van alle dingen in huis die electriciteit verbruiken
- Meet met een energiemeter hoeveel stroom er per ding wordt gebruikt
- En als er niks te meten valt, maak een schatting
- Noteer het jaarverbruik van electriciteit
- Reken uit wat het stroomverbruik per apparaat per jaar is
- Druk dat stroomverbruik uit in percentage van het jaarverbruik

Misschien dat er veel mensen zijn die dit totaal overbodig en overdreven vinden, maar ik vind het wel leuk om te doen! Meten is weten, zeg ik maar. En het geeft me een kick om straks die energierekening nog lager te krijgen, daar ga ik voor.

Ik verwacht niet dat we nog erg veel kunnen besparen, de allergrootste klappers hebben we in het verleden al gemaakt.

Zo zijn we van een verbruik van 4.221 kWh per jaar naar zo'n 1.850 kWh per jaar gegaan. Ik schrijf er later nog wel over hoe we dat gedaan hebben. Maar toch he, ik wil nog die laatste druppeltjes eruit persen, nog mogelijkheden genoeg.

Goed!

Laten we maar naar binnen gaan dan. Ik doe de deur open en .. oh! Vergeet ik meteen de buitenlamp op te schrijven, niet vergeten...

Nou ja, ik ga hier in het openbaar geen rondleiding geven door ons huis en ook niet de complete electrische inboedel beschrijven, dus ik doe dit even buiten de weblog om.

Even geduld aub.
Ben zo terug.

(*pauzemuziekje*)

Zo, goed! Daar ben ik weer. Nou, ik heb een hele lijst gemaakt, wat een hoop spullen toch, ongelooflijk!

En zitten er zo al een paar verrassingen tussen?

Nou, wat denk je van 36 lampen in huis? Ik herhaal: Zes-en-dertig! Veel!! Van het lampje in de afzuigkap tot de spotjes in de badkamer. Tel voor de gein ook eens de lampen bij jullie in huis, ik ben benieuwd of dat ook zo'n hoog getal is. Laat maar weten in de reacties.

Goed, later loop ik nog wel met de hele lijst echt door het huis. Dan vertel ik de volgende keer wel of ik nog veel over het hoofd heb gezien.

En daarna gaan we aan de slag met de energiemeter.

Wordt vervolgd.

Klein geluk

Recept voor klein geluk:

Een zachte, verse boterham
Boter
Vlokken

Besmeer de boterham ruim met boter.
Bestrooi daarna met een dikke laag vlokken.
Vouw de boterham dubbel.

Duw met je vingertoppen de boterham dicht en voel hoe de vlokken onder je vingers kraken en knappen.

Heerlijk.

(Je mag hem gerust opeten, maar het ging mij om dat vingertoppengevoel. Echt zalig!)

Gezien, gehoord, gelezen

Steve Jobs, de man van o.a. Apple en Pixar, houdt hier een toespraak voor een Amerikaanse universiteit. Deze toespraak raakte heel wat snaren bij mij.

Over het volgen van je hart, een oude periode afsluiten om een nieuwe te beginnen, hoe later alles op zijn plaats kan vallen, doorbreken van oude patronen, zekerheden opgeven, doen wat je graag wilt doen, de dood, omgaan met de eindigheid van het leven, maak wat van je leven.

Echt een inspirerende toespraak, deze 15 minuten vond ik goed besteed.

De moeite waard om te bekijken, en wie weet raakt het ook bij anderen een snaar.

China Festival of Ligths

We waren al een tijdje van plan om naar het China Festival of Lights te gaan, maar door de ziekte en overlijden van mijn vader was dat er niet van gekomen.

Oorpsronkelijk zou het festival tot 10 januari duren, maar wie weet, misschien wel omdat ze wisten dat wij zo graag wilden gaan, hebben ze het verlengd tot 7 februari! Dus konden we alsnog naar het festival!

Spontaan hebben we op vrijdag een hotel in Emmen geboekt. En ook nog eens voordelig. Het hotel had een speciaal arrangement in verband met het festival, dus we dachten al een voordeeltje te hebben. Totdat we eens verder keken en bij hotels.nl precies hetzelfde konden boeken, maar dan 30 euro goedkoper!

Goeie deal! :-)

Die zaterdag, na twee en een half uur rijden, kwamen we aan in Emmen, en na een middagje shoppen en wat eten in het centrum van Emmen, was het 's avonds zo ver, de wondere wereld van lampionnen, lichtsculpturen, Chinese muziek en veel genieten.

We hadden even een 'Disneyland gevoel', zo noemen we dat. Dan kom je binnen in het park en je wordt overweldigd door wat er allemaal te zien is, begeleid met passende muziek. En zo was het ook in dit park.

We hebben genoten van de mooie beelden en muziek. En ook wat Chinese sfeer geproefd. En ook genoten van elkaar, lekker samen de tijd doorgebracht, in een ijskoud park. Het vroor er behoorlijk en we hebben heel wat thee en warme chocolademelk naar binnen gegoten om warm te blijven.

Vooral tijdens het foto's maken met het statief kreeg ik ijskoude vingers. En natuurlijk had ik niet gedacht aan warme handschoenen, komende uit het warme Zuiden. :-) Maar gelukkig genoeg plaatsen om even op te warmen, er was zelfs een 'Chinatown' waar we het toch niet konden laten om wat Chinese dingetjes te kopen. Tja, je hebt wat met China of niet he.

Voor de liefhebbers, hier zijn enkele foto's. Klik op de foto's voor een grotere versie.

Mocht je de sculpturen echt supermooi vinden, er is een kans dat je ze zelf in de tuin kan zetten, ze zijn gewoon te koop op Marktplaats! Echt! Zoiets kan wel stoer staan in de voortuin, misschien wel iets voor ons, als aankomstbord, wanneer we ons kindje uit China kunnen verwelkomen.

Wil je nog meer foto's zien, kijk dan ook even op onze andere weblog, daar heb ik er nog meer staan.

Polenta di Patricko (2)

Goed, na een dag stollen in de koelkast, was de eerder gemaakte Polenta klaar, en ik moet zeggen, het zag er toch behoorlijk stevig uit. Misschien dat het toch nog gaat lukken!

Nu nog verzinnen wat ik ermee ga doen.

Uiteindelijk heb ik besloten om voor een makkelijke weg te kiezen in de vorm van een soort lasagne met een lekkere paddenstoelenvulling.

Polenta lasagne con ragù funghi di Patricko!

Hoppetee, dat schud ik zomaar uit mijn mouw!

En weer, in het kader van slow food, duurt het weer een hele tijd voordat alles klaar is, je moet er echt de tijd voor nemen, maar dan heb je ook echt smaak.

Voor de paddenstoelensaus (2 personen):

olijfolie
30 gram boter
2 teentjes knoflook geperst
1 ui in snippers
4 portabella's grof gehakt
1,2 dl rode wijn
wortel snippers
tomatenpuree
2 tomaten (niet op de foto) grof gehakt
tijm
peper en zout

De hoeveelheden weet ik nooit zo precies, omdat ik er gedurende het koken weer extra dingen bij doe, maar bij benadering klopt het wel hoor.

De olie en boter smelten in de pan.
Wanneer alles is gesmolten doe je de geperste knoflook, gesnipperde ui en wortel in de pan en roerbakken tot het zacht is.
Daarna de gehakte paddenstoelen erbij en 8 tot 10 minuten doorroeren tot alles zacht is.
Dan veel tijm, peper en zout erbij en de 1,2 dl rode wijn (vergeet zelf ook niet een glaasje te nemen) en dan een hele tijd laten pruttelen op een zacht vuur. Deksel eraf, en af en toe roeren, zodat de saus goed kan inkoken.

Uiteindelijk moet je een romige, stevige saus hebben.

Terwijl de saus stond te pruttelen, besloot ik om ook een paprika te roosteren, voor wat meer kleur op het bord.

Geroosterde paprika met knoflook en pesto

1 rode paprika, gehalveerd en schoongemaakt
1 gesnipperd teentje knoflook
olijfolie
pesto

De twee helften van de paprika insmeren met olijfolie en met de open kant naar boven op een ingevette braadslee. Strooi de snippertjes knoflook over de paprika en zet hem 40 minuten in de oven op 180 graden.

Daarna heb ik de paprika nog gevuld met wat paddenstoelensaus, een mop pesto erop en nog eens 10 minuten in de oven gezet.

Goed, terwijl alles in de oven en op het vuur staat, heb ik de plakken Polenta in gelijke delen gesneden. Zo heb ik per persoon twee plakken, waartussen ik dan de paddenstoelensaus kan doen.

De laatste loodjes.

Als de saus eenmaal dik genoeg is, heb ik eerst een plak Polenta in een ingevette schaal gedaan, daarop een dikke laag saus, en weer daarop de volgende plak Polenta.
Die plak heb ik wat ingesmeerd met olijfolie en dan nog een klein beetje saus erbovenop.

Rond de 20-30 minuten in de oven ook op 180 graden.

Als alles eenmaal uit de oven is, snel nog wat geraspte kaas erover gestrooid en daarna was het smullen!

En het was heerlijk!

De Polenta zelf had niet zo'n heel uitgesproken smaak, maar zorgde wel voor een lekkere 'bite', of een goed 'mondgevoel' op zijn Nederlands.

Die tijd die erin wordt gestoken, dat proef je echt. Alles had een lekkere volle smaak, het was weer genieten. Niet iets om elke dag te maken, maar zeker wel voor herhaling vatbaar.

En er zijn nog genoeg andere variaties om te proberen, dus ik kom er later vast nog wel eens op terug.

Bon appetit!
Arrivederci!

Polenta di Patricko (1)

Si si, bonjorno!

Ikke ga voor de Italiaanse koiken proberen te maken, ene Polenta. Isse receptia vanne Italia, vanne vroeger. Va bene? Eh?

Ikke kreeg inspiratione del weblog 'Grow for it', mette cucina Italiano et fotografia bueno, capiche?

No capiche? No? Ikke beter praten in Hollandia? Prego, prego.

Vooruit dan, in het Nederlands, dat is toch wat makkelijker he. Ik werd dus geinspireerd door een log over Polenta, een oud Italiaans recept. Ik heb het ook al eens in een kookboek zien staan, bij ons op de boekenplank, en was toch wel nieuwsgierig hoe dat zou smaken.

Daarom heb ik een poging gewaagd, maar of hij nou zo goed is gelukt...ik betwijfel het.

Dit is voedsel in de categorie: 'langzaaaaaam voer', oftewel 'slow food'. Niet even snel klaar te maken, maar een gerecht waar je de tijd voor moet nemen.

Het gerecht is een klassiek Italiaans recept, niks pasta of pizza, dit is hard-core Italiaans!

Stel je voor, zo'n oud Italiaans Bertolli-vrouwtje, gebogen over een pruttelende ketel boven een houtvuur. Dampen stijgen op, en je ziet haar roeren met een gigantische houten lepel in een gele pap. En maar roeren, en maar roeren, en maar roeren. Ondertussen in heftige discussie met andere oude Italiaanse vrouwtjes, die driftig sausen aan het maken zijn, met aan hun rokken minstens 10 kinderen, jengelend.

Dit was vroeger armeluis-eten, voor de arme Italianen. Maar tegenwoordig schijnt het heel erg in te zijn en kan je er best wel lekkere dingen mee maken. Dus laat ik dat maar eens proberen!

Men neme (voor 2 personen):

100 gram maisgriesmeel
0,5 liter water
wat melk
bouillonblokjes of -poeder
een lage bak of schaal

Verder had ik nog wat oude kaas geraspt om erdoor te doen

Eerst het water aan de kook brengen en een lekkere bouillon ervan maken. Wanneer alles kookt, giet je voorzichtig de maisgriesmeel erbij, ondertussen goed roeren met een garde om klontjes te voorkomen.

En daarna roeren met een houten pollepel. Steeds dezelfde richting op.

En blijf maar roeren. Gewoon door blijven gaan. Niet stoppen.
Op een gegeven moment vond ik het er al erg snel droog uitzien, dus had ik nog wat aangelengd met melk.

En nu werd het moeilijk, want volgens het recept moet je blijven roeren, totdat de polenta loskomt van de wand van de pan. Maar ja, hoe ziet dat eruit? Geen idee. Dus ik doe maar wat.

Roeren. Na 20 minuten roeren, zag het er zo uit:

Maar ja, het komt nog niet echt los van de wand he. Het was nog steeds een dikke soep.

Dus nog maar doorgaan met roeren. Gelukkig heb je hier maar 1 hand voor nodig, met mijn andere hand kon ik de telefoon vasthouden, dus heb ik wat telefoontjes gepleegd. Wie zegt dat mannen geen twee dingen tegelijk kunnen doen?! Ha!

Na 30 minuten roeren:

Hm, de twijfel slaat toe. Is dit nu al goed of niet? Het begint al een stuk vaster te worden, maar toch nog wel plakkerig. Doorgaan of stoppen? Nou ja, de meeste recepten zeggen dat je minstens 45 minuten moet roeren. (Je leest het goed ja). Dus we gaan nog even door!

Gelukkig had ik ook goeie muziek op de achtergrond, dus ik vermaakte me prima.

Na 45 minuten:

Hm, dit is wel erg klonterig. Misschien had ik beter kunnen stoppen bij 30 minuten. Ik moet er tenslotte ook de kaas nog doorheen doen!

Eenmaal de kaas er doorheen geroerd, was het 1 bonk stroeve, plakkerige pap. Niet echt de bedoeling volgens mij. En ik had spierpijn van het roeren. (Kantoorarmpjes he)

Het lukte ook niet echt om de polenta netjes in een schaal te laten lopen. Het ging meer van "PLEMPF".

Het is dus de bedoeling dat er een gladde brij in de schaal moet liggen, maar eh. Tja, echt glad is het niet. Dus heb ik er maar een lepel bij gepakt, nat gemaakt en daarna de boel verdeeld en glad gestreken, zodat het er enigszins acceptabel uitziet.

Hm, niet echt een goede versie van Polenta vrees ik. Nou ja, dat is het leuke van experimenteren, altijd een verrassing wat eruit komt. Als het maar smaakt!

Daarna in de koelkast gelegd om op te stijven. Dan kan ik later gaan bedenken wat ik ermee ga doen. Misschien wel grillen, of gewoon bakken in de pan. Of een soort lasagna maken.

Daar ga ik maar eens een nachtje over slapen. Dit spul blijft wel een tijdje goed in de koelkast.

Later meer!
(en tips zijn altijd welkom natuurlijk)

Goedkoop, goedkoper,goedkoopst!

Ik fotografeer graag.

De laatste tijd is er wat de klad in gekomen, maar zoals het vaak is, zo aan het begin van het nieuwe jaar, dan zit ik vol goede voornemens en dus wil ik ook weer meer fotograferen.

Ik merk dat ik het leuk vind om kleine dingen te fotograferen. Dingen in scene zetten, te bewerken en lekker creatief ermee te prutsen. En uiteindelijk is het straks de bedoeling dat het ook wat gaat opleveren! Bijvoorbeeld in de vorm van (ansicht)kaarten. Die ik weer kan verkopen of wat dan ook. Dat idee moet nog wat groeien.

Een voorbeeldje:

Vaak gebruik ik een vel wit papier als achtergrond en maak ik gebruik van het daglicht. Maar aangezien het rond deze tijd al erg snel donker is, lukt het me niet echt om goede foto's te maken, dan zou een klein fotostudiootje ideaal zijn.

En laat ik nou net een mooi mini-studiootje zien bij de Xenos!

Ideaal! Opvouwbaar, draagbaar. Halogeenverlichting erbij. Niet al te veel ruimte, precies goed voor het doel waar ik het voor zou willen gebruiken.

Voor een kleine 39 euro in de winkel.

Niet veel toch? Maar...ik heb zo de laatste tijd een tactiek. (behalve bij kerstspullen :-) Met de volgende regel:

'Niet meteen kopen, eerst wachten, nadenken en eventueel verder kijken.'

Dus heb ik de fotostudio laten staan bij de Xenos en ben weer naar huis gegaan. Even verder op Google gekeken en waarachtig! Dezelfde fotostudio is ook nog op veel meer plaatsen te koop. Waaronder bij Leen Bakker.

Voor een kleine 25 euro!

Dat is nog goedkoper! Wachten en rondkijken loont, dat is wel duidelijk.

Toch maar eens verder gaan kijken op het web. Wat zijn de ervaringen? Al gauw kom ik op diverse fora waar veel mensen hun mening geven over dit studiootje. Sommige zijn positief, maar ook veel negatief. Slechte lampen, wankel, niet doen. Je kan beter een professionele set gebruiken, zoals de Fotocube.

Totdat ik op een link kwam met een prachtig alternatief!

Gewoon twee bouwlampen en een opbergbak van de Ikea!

Nou, die twee bouwlampen heb ik al op zolder liggen, dat betekent alleen nog een opbergbak bij de Ikea halen voor 4 euro en ik ben klaar!

Woehoe! Zomaar even 35 euro bespaard!

Ikea, here I come!

Het leven gaat door

Mijn vorige bericht was op maandag 4 januari 13:12 uur.

Op woensdagochtend 6 januari 00:40 uur stierf mijn vader, thuis, met ons, zijn gezin om hem heen. Samen hielden we zijn hand vast, spraken hem moed in, maar tegelijkertijd hoopten we dat het niet lang ging duren, om hem een nog langere lijdensweg te besparen.

Uiteindelijk was het zover, en langzaam is hij weggezakt, uitgegaan als een kaars. We hadden verdriet omdat het voorbij was en we waren opgelucht, ook, omdat het voorbij was.

Daarna kwamen we allemaal in een stroomversnelling terecht. Dingen regelen, de avondwake plannen, de crematie. Mensen over de vloer, administratieve zaken afhandelen, muziek voor de dienst op cd zetten, foto's opsturen, rouwbrieven de deur uit. En ondertussen veel telefoontjes en bezoek van mensen die begaan waren. Behoorlijk hectisch.

Op zich wel fijn, als afleiding, maar hierdoor was er weinig tijd voor verdriet, om alles goed te laten bezinken. Dat kwam later, beetje bij beetje dringt het door, het gemis, het verdriet. Nog steeds voelt het onwerkelijk, maar elke dag zijn er momenten waarop ik het diep van binnen voel. Dan trekken er weer beelden voorbij van die nacht, of besef ik ineens dat ik hem nooit meer zal zien, of zie ik iets wat me aan mijn vader doet denken, of doen we iets waarbij ik hem ook graag had gezien.

Toch kijk ik ook terug naar de afgelopen dagen met een goed gevoel. Tijdens de crematie klonken de woorden: 'Het is intens leven rondom de dood.' En dat is het zeker.

Helemaal bovenaan staan de warme reacties, van iedereen. Zoveel medeleven, zoveel herinneringen, veel verdriet, maar ook lachen. De warmte van familie, vrienden, het zorgen voor elkaar, elkaar steunen, samen huilen, samen beleven. Dat voelde zo goed, echt heel fijn.

Banden zijn sterker geworden, waardering is gegroeid, het besef wat echt belangrijk is in het leven is dieper geworden.

Toch is het nu ook weer tijd om het reguliere leventje op te gaan pakken. Alles is gewoon doorgegaan, alleen hadden we er even geen aandacht meer voor. Maar ondertussen vallen de rekeningen weer op de deurmat, moeten er weer boodschappen gedaan worden, in de buitenwereld zijn ook weer verschrikkelijke dingen gebeurd, het werk staat ook te wachten.

Tijd om weer te gaan beginnen, om weer op de rijdende trein te springen.

Maar of die trein ook weer hetzelfde spoor gaat volgen, dat is de vraag. Ik heb het gevoel dat ik iets moet doen met de ervaringen die ik heb opgedaan de afgelopen tijd. Maar daar ga ik eerst eens goed over nadenken. Op papier zetten, nadenken.

Ondertussen gaan we weer door, ook op deze weblog.

Even heb ik de deur geopend naar ons persoonlijke privé-leven, jullie even dichterbij gelaten om dit te delen. Die deur gaat nu weer dicht en komen er weer de gebruikelijke berichten op de weblog.

Iedereen heel erg bedankt voor de warme reacties, het heeft ons goed gedaan, nog steeds, dat mensen zo begaan zijn met ons, elkaar. Misschien delen we dan niet elkaars leven, de dood is iets wat we wel allemaal meemaken of nog gaan meemaken. Magisch eigenlijk, dat zo'n moment van afscheid ook weer mensen met elkaar verbindt.

Bedankt allemaal, we zien elkaar weer, snel.

Even stilte

Tja, even dit. Gewoonlijk schrijf ik niet zoveel over mijn directe privé leven op de weblog, ik heb dat tot op zekere hoogte altijd op afstand gehouden. Niet alles hoeft verteld te worden.

Vandaag maak ik een uitzondering. Terwijl ik hier nu achter de computer zit, bij mijn ouders, ligt mijn vader beneden diep te slapen. Niet zomaar een slaap, hij is ernstig ziek, hij ligt op sterven.

In 2006 werd longkanker geconstateerd en lange tijd hebben behandelingen ervoor gezorgd dat hij nog lang bij ons kon blijven, met redelijke kwaliteit van leven. Maar ooit..is het op. En dat is nu.

Ik weet niet hoe lang het nog duurt, maar lang zal het niet zijn. De afgelopen tijd is zwaar geweest, de feestdagen, nieuwjaar en daartussen nog zijn verjaardag. Ontzettend moeilijk. Ontzettend ...raar.

Ik weet verder ook even niet wat ik moet schrijven, niet veel meer, ik ga dadelijk weer naar hem toe. Maar toch wilde ik dit even kwijt. Ik zocht even wat afleiding, even uitblazen.

Hij heeft altijd gezegd: "Ik blijf net zo lang hier totdat ik mijn kleinkind zie.' Lange tijd hebben we daar op gehoopt, maar ja, de datum van adoptie schoof steeds verder op en zijn ziekte werd steeds erger. En hij bleef het maar volhouden dat hij opa ging worden. Maar diep van binnen wisten we wel, dat hij dat niet meer ging meemaken. Ook al hoopten we natuurlijk van wel. Ik had het zo graag gezien. Hij ook.

Enige dagen geleden is hij 66 geworden, ik denk dat hij een hele goeie opa zou zijn.

De volgende keer dat ik weer wat schrijf, zal alles anders zijn. Tot die tijd blijft het hier even stil...

Ik ben geen ezel

Jullie kennen vast wel het spreekwoord:

'Een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen.'

Ik kan dus wel stellen, dat ik geen ezel ben, aangezien ik me wel twee keer aan dezelfde steen heb gestoten! Of maak ik nu een denkfout? ;-)

Vorig jaar schreef ik nog over 'het gevaar van aanbiedingen', waarin ik beschreef dat ik een lastig knopje in mijn hoofd heb, wat ingedrukt wordt bij het zien van een aanbieding. Op zo'n moment verdwijnt mijn logisch denkvermogen en koop ik uiteindelijk veel meer dan gezond is, waardoor het voordeel van de aanbieding helemaal teniet wordt gedaan.

Dat knopje, dat zit er nog steeds.

Hele mooie kersthuisjes had ik toen gekocht. En ik geef het toe, ik heb er elke dag van genoten, ik had geen spijt van de aanbieding. Misschien liet ik me wat meeslepen, maar ach, ik was er erg blij mee. Nog steeds!

En nu was er weer een aanbieding.

Want als je dan oog hebt voor aanbiedingen, en zeker in relatie met kerstspullen, dan kan je veel beter NA de Kerst gaan inkopen, want dan gaat alles tegen aantrekkelijke kortingen de deur uit. En zo stond er vlak na de Kerstdagen een paginagrote advertentie in het lokale krantje.

"Kerstopruiming: 40 tot 70 % korting. Op = Op!"

Klik!

Daar ging het knopje weer en daar stonden we weer, bij hetzelfde tuincentrum en dezelfde kersthuisjes. Met grote ogen, versnelde adem en koopbegeerte snelden we rond. Het woord 'consuminderen' was ergens naar een ver plekje in onze hersenen verbannen.

En zo is de verzameling weer wat uitgebreid met wat extra accessoires en nog een ander mooi huis. Zodat we volgende Kerst helemaal een mooi winterlandschapje hebben om van te genieten.

Kijken hoe vader en zoon van die sneeuwengeltjes maken.

Of hoe het hele gezin rond een gezellig vuurtje zit, appeltjes te roosteren. Op de achtergrond nog de lichten van de lokale brouwerij, waar druk vaten met bier worden gevuld.

En vergeet niet de ouderwetse sneeuwpret, een leuke sneeuwpop maken en er heel blij mee zijn.

En wat is Kerst zonder geroosterde kastanjes?

Nou, alles is intussen weer opgeruimd en op zolder achter de luiken, maar de komende Kerst is het dus weer genieten van het opzetten van de huisjes en van de lichtjes en de tafereeltjes. En dat elke Kerst weer! Jaar na jaar!

Dus eigenlijk kan je het wel als een diepteinvestering voor de langere termijn zien. Dan is het niet zo erg om eens helemaal los te gaan bij een aanbieding.

Dag huisjes, tot de volgende Kerst!