Het uur van de waarheid

Na zo'n berichtje over chocolade en lekkere toetjes ben ik toch eens goed gaan nadenken. En misschien dat mijn altijd krapper wordende broeken er ook wel wat mee te maken hebben. Of het feit dat ik best veel bloezen en t-shirts heb, maar dat er steeds minder lekker zitten.

Ik denk dat het tijd wordt om weer eens geconfronteerd te worden met harde cijfers. Meedogenloze, emotieloze, keiharde, gloeiende cijfers. Getallen die niet kunnen liegen, die ongenuanceerd vertellen waar het op staat. Kortom, het is tijd voor...


het uur van de waarheid

Dus ben ik met trillende knieen naar het schavot gelopen, voorzichtig erop gaan staan. Mijn ogen stijf dichtgeknepen in een vlaag van niet willen weten. Om de confrontatie uit te stellen, dat moment waar het allemaal om gaat.

Ik open mijn ogen, maar nog steeds zie ik niets, omdat mijn handen voor mijn ogen zitten. Ik durf niet. Ik moet mijn vingers bewegen, ik zie het licht tussen mijn vingers schijnen, steeds verder uit elkaar. Mijn blik richt zich naar beneden, langzaam. Mijn adem stokt, ik beslis om me over te geven aan het komende oordeel. Mijn handen verdwijnen opzij, ik kijk naar beneden...

NEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

(het oordeel: 18,3 kilo te veel in bezit, u hoort nog van ons)