Ik droeg nog kleine kleeren, en ik lag
Lang-uit met moeder in de warme hei,
De wolken schoven boven ons voorbij
En moeder vroeg wat 'k in de wolken zag
En ik riep: Scandinavië, en: eenden,
Daar gaat een dame, schapen met een herder
De wond'ren werden woord en dreven verder,
Maar 'k zag dat moeder met een glimlach weende.
Toen kwam de tijd dat 'k niet naar boven keek,
Ofschoon de hemel vol van wolken hing,
Ik greep niet naar de vlucht van 't vreemde ding
Dat met zijn schaduw langs mijn leven streek.
Nu ligt mijn jongen naast mij in de heide
En wijst me wat hij in de wolken ziet,
Nu schrei ik zelf, en zie in het verschiet
De verre wolken waarom moeder schreide.
Martinus Nijhoff
Kijk naar de wolken!.
Mooi gedicht, komt me wel heel bekend voor....
BeantwoordenVerwijderenDat wolkenspel kan hier gelukkig ook vanaf de bank.Het is nog iets te koud op de grond. Groeten Izerina
BeantwoordenVerwijderenMartinus Nijhoff (Uit: Vormen, 1924)
BeantwoordenVerwijderenHet is misschien fijn als je ook de auteur vermeldt ?
Dat klopt.
VerwijderenDe titel is een link naar een wikipagina van de dichter. Misschien is dat niet zo duidelijk geweest.