Frisse lucht, het geluid van vogels, de wind in de bomen en in de verte het burlen (mp3) van de herten. Zo'n machtig geluid, dat brullen door de Veluwse bossen van de bronstige edelherten. Wat zou dat mooi zijn om zoiets op de gevoelige plaat te zetten!!
En net toen ik die gedachten had, hoorde ik wat ritselen in de verte. En zie daar! In de verte, uit de bossen kwam statig een hert gelopen. Met een machtig groot gewei, man, wat voelde ik me klein!
Snel dook ik naar beneden, hield me muisstil, hopend dat hij langzaam dichterbij zou komen, want mijn zoomlens had niet zo'n groot bereik om hem heel dichtbij te halen. Hij had niets in de gaten, kwam langzaam dichterbij. Op de achtergrond nog meer geritsel van vrouwelijke herten. Onder een boom hief hij zijn grote kop in de lucht om weer een machtig gebrul te laten horen. Ja, geweldig was dit!
Kon ik maar dichterbij komen. Ik durfde niet goed, dat gigantische gewei zag er gevaarlijk uit. Misschien dat een volwassen hert wel een paar klappen kan overleven, maar ikzelf zou als een lappenpop in de lucht worden gegooid. Ik hield mijn adem in en maakte nog snel een foto, zover mogelijk ingezoomd.
Jaaa, dit was het gewoon. Een met de natuur, een oergevoel. Zo moeten onze voorvaderen zich ook hebben gevoeld, op jacht op de steppe, oog in oog met de prooi, het hart kloppend in de keel.
Langzaam probeer ik me te verplaatsen, het hert mag niets merken. Ik blijf rustig.... Totdat ik achter me een takje hoor kraken! Wat was dat? Nog een hert? Zou ik tussen twee vechtende reuzen komen te staan? Niet toch? Een schaduw valt over me heen en langzaam, heel langzaam draai ik me om...
Een man met een grote camera om zijn nek kijkt me wat geirriteerd aan. "Ehm...wilt u uit beeld gaan? Wij willen ook graag een foto maken."
"Oh! Eh, ja, sorry."
En snel schuifel ik maar wat opzij, zodat de andere 300 mensen achter mij ook wat foto's kunnen maken.
Hm, tja, Zo had het het moeten zijn, dat oergevoel. Maar in de bronsttijd naar de Veluwe, dan ben je niet de enige geinteresseerde. Dan sta je gewoon met een paar honderd mensen op een rij naar de bossen te turen, in de hoop op een blik op die grote herten. Niet zo'n exclusief gevoel dus, maar toch speciaal!
Want je hoort de herten burlen en je ziet ze ook rondlopen. Gewoonlijk zie je dit op tv en nu in het echt! Dan neem ik die andere mensen maar voor lief en geniet van datgene wat er wel te zien was.
Sterker nog, ik vond het interessanter om gewoon foto's van de aanwezige mensen te maken! Dat levert ook prachtige beelden op.
Kortom, het was fijn om er even tussenuit te zijn. Even weg van al het gedoe, andere gedachten in mijn hoofd.
Dit moet ik vaker doen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten