Meel van de molen - het vervolg

"We leven met de wind, maar niet van de wind!"

Dat vertelde een molenaar mij aan de telefoon, tijdens mijn zoektocht naar biologisch meel uit de directe buurt. Zowiezo een leuke uitdrukking, maar er zat natuurlijk wel een betekenis achter.

Waarom de molens niet meer malen

Het kwam erop neer dat de meeste molens misschien wel af en toe wat graan of koren malen, maar het is nooit genoeg om rendabel te zijn.

Zie het maar voor je, zo'n grote molen begint te leven. De wielen, raderen en allerlei andere mechanismes beginnen krakend te draaien. De maalstenen draaien en vergruizen het graan tot meel. Alles stoft, wordt wit. Er gebeurt van alles.

En is er eenmaal meel geproduceerd, dan moet de boel weer worden schoongemaakt, opgeruimd, ingepakt en voorbereid worden voor de eventuele volgende beurt.

Een hoop werk, voor een paar zakjes meel die je verkoopt aan particulieren. Het kost tijd voor de molenaar, tijd om schoon te maken, de boel moet draaiende blijven, onderhoud. En vaak zijn het vrijwilligers die de molen draaiende houden.

Dan moet je nog een afzetpunt vinden, voldoende klandizie en het moet ook nog eens voldoende geld opbrengen om het allemaal te bekostigen. Dat is niet niks.

Kortom, het kost veel, maar levert weinig op.

En zeker als je moet concurreren tegen de moderne bedrijven die razendsnel meel leveren, goedkoop en van goede kwaliteit. Misschien zelfs beter, omdat de stenen in een molen grover malen dan de industriële versies.

Terug naar het begin

Daar sta ik dan, met mijn hopeloos romantisch idee van meel, gemalen in een prachtige ouderwetse molen uit de buurt. Dat doet zeer! Dit zijn niet de Middeleeuwen! We leven in moderne tijden nu. Het gaat niet om nostalgie, ambacht en liefde voor een product. Het gaat om geld, winstgevendheid, efficiency en massaproductie.

Er was geen molen in het rijtje dat zijn eigen meel leverde. Hoogstens 1 soort meel, als aanvulling, maar de meeste meel in de molenwinkels komt van andere plaatsen. Wel van molens uit Nederland, dat wel.

Maar... ik ben niet zorgvuldig geweest.

We gaan even terug naar het begin, de Genneper Watermolen. Daar was mij verteld dat het meel uit Frankrijk werd gehaald. Toch wilde ik er wat meer van weten, bijvoorbeeld waar uit Frankrijk dan wel?

'Frankrijk?' zei de dame achter de toonbank. 'Dat geldt misschien voor sommige soorten meel, maar de grote 5 kilo zakken met professioneel meel komen gewoon uit Nederland hoor. We werken samen met 7 molens uit Nederland, die het meel leveren.'

Oh! Dat maakt de hele kwestie ineens totaal anders. Het komt gewoon uit Nederland!

Dat betekent dat ik niet meer verder hoef te zoeken. Graag wilde ik weten welke molenaars dat zijn, maar dat kon ze me niet vertellen. Maar daar kom ik nog wel achter. En welke meelsoorten dan uit Frankrijk kwamen, wist ze ook niet precies, maar in ieder geval niet de zakken 'Professioneel Meel van de Moolenaar'.

Mooi.

Kortom, ik kan gewoon bij mijn oude vertrouwde molen blijven.

Het is wel een leuke zoektocht geweest. Een paar molens bezocht en bekeken, gesproken met een molenaar, nieuwe dingen geleerd. Meer waardering voor de herkomst van mijn eten. En meer waardering voor de (vrijwillige) molenaars.

Missie geslaagd!