Oog in oog met een monster

Laatst kwam 'De Grote Vijf' ter sprake in een gesprek.

Die term staat voor vijf diersoorten in Afrika, die je gezien moet hebben wanneer je daar bent.

De buffel, leeuw, luipaard, neushoorn en olifant.

Erg indrukwekkend, wanneer je die dieren zo in het wild ziet lopen. Ik vind het al speciaal om ze in de dierentuin te zien, laat staan in het wild!

Dat is natuurlijk leuk om over te vertellen, dat je ze in het echt hebt gezien. Dat brengt leuke verhalen met zich mee en ideale gesprekstof bij een receptie of een verjaardagsfeestje.

Zelf heb ik niet zo heel veel in te brengen, een neushoorn, een beer, een eland en wat apen, dan heb je het wel gehad.

Maar vandaag stond ik oog in oog met een gruwelijk monster, in mijn eigen achtertuin!

Daarbij vergeleken, verdwijnt al dat Afrikaans wild in het niet, zo indrukwekkend was dit vreselijke beest.

Vanuit zijn hol zag ik eerst alleen maar een stel grijpgrage poten. Bijna trillend van spanning om ze naar me uit te slaan en me te grijpen!

Wat voor beest zat daar achter die harige poten?

Langzaam, heel langzaam kroop het wezen dichterbij, mijn gezichtsveld binnen. Ik hield mijn adem in, uit pure doodsangst!

Daar zat het dan, loerend vanuit zijn nest naar mij met zijn kleine starende ogen, zonder enige uitdrukking, ijskoud. Roerloos stonden we tegenover elkaar.

Ik durfde niet te bewegen, doodsbang dat hij elk moment kon toeslaan!

Zijn ogen hypnotiseerden me, zijn blik trok me naar hem toe. Ik wilde tegenstribbelen maar kon zijn kracht niet weerstaan! Voorzichtig zette ik een stap naar voren ...

Zijn grote kaken bewogen wellustig heen en weer, alsof hij met zijn lippen smakte, klaar om aan een lekker hapje te beginnen. En nog steeds, die ogen! Zonder emotie. Koud en meedogenloos.

Ik kwam nog een stap dichterbij...

Dit is het dan, lieve lezers. Nog even en ik word vermorzeld tussen de twee grote kaken. Een venijnig gif wordt in mijn lijf gespoten, zonder verdoving! Helse pijnen zal ik moeten ondergaan, terwijl mijn lichaam razendsnel zal worden ingesponnen. In ragfijn garen, maar zo sterk als staalkabels.

En terwijl mijn organen langzaam oplossen en worden opgezogen door het begerige monster, blijf ik ze alsmaar voor me zien....

Die ogen! Die ogen!!

Aaaaargh!!!