Gehoord, gezien, gelezen: Langzame dans

Ik heb nog een boek in de kast staan, dat ik nog steeds moet lezen.
Met de titel: Een werkweek van 4 uur

Helemaal achterin dat boek, het laatste hoofdstuk, staat een gedicht, volgens de schrijver gemaakt door een terminaal ziek meisje. Dat zou kunnen, maar ik heb het ook al eerder gezien als kettingbrief op het Internet.

Ik vond het een erg sprekend gedicht, en besloot om het ook hier op de website te zetten:

Langzame dans

Heb je ooit gekeken naar kinderen

Draaiend op de kermis, rond en rond?

Of geluisterd naar de regen

Die klettert op de grond?

Ooit een vlinder gevolgd in zijn grillige jacht?

Of gekeken hoe de zon een eind maakt aan de nacht?

Sta even stil

Dans niet zo snel.

De tijd is beperkt.

Muziek gaat voorbij.

Ren je door de dag,

Altijd vlug, vlug?

Als je vraagt hoe het gaat

Hoor je dan antwoord terug?

Als de dag voorbij is,

Lig je dan in bed

Met de volgende honderd klussen

Al in gang gezet?

Sta even stil

Dans niet zo snel.

De tijd is beperkt.

Muziek gaat voorbij.

Je kind ooit gezegd,

Morgen doen we het echt?

En in je haast

zijn verdriet niet gezien?

Ooit contact kwijtgeraakt

Een vriendschap verdaan.

Omdat je nooit tijd had

om even langs te gaan?

Sta even stil

Dans niet zo snel.

De tijd is beperkt.

Muziek gaat voorbij.

Als je zo hard rent om er te komen

Mis je alle lol onderweg.

Je door de dagen heen tobben en haasten,

Is als een weggegooid cadeau.

Het leven is geen race.

Doe het rustiger aan.

Luister naar de muziek

Voordat het lied voorbij is.