Even stilte

Tja, even dit. Gewoonlijk schrijf ik niet zoveel over mijn directe privé leven op de weblog, ik heb dat tot op zekere hoogte altijd op afstand gehouden. Niet alles hoeft verteld te worden.

Vandaag maak ik een uitzondering. Terwijl ik hier nu achter de computer zit, bij mijn ouders, ligt mijn vader beneden diep te slapen. Niet zomaar een slaap, hij is ernstig ziek, hij ligt op sterven.

In 2006 werd longkanker geconstateerd en lange tijd hebben behandelingen ervoor gezorgd dat hij nog lang bij ons kon blijven, met redelijke kwaliteit van leven. Maar ooit..is het op. En dat is nu.

Ik weet niet hoe lang het nog duurt, maar lang zal het niet zijn. De afgelopen tijd is zwaar geweest, de feestdagen, nieuwjaar en daartussen nog zijn verjaardag. Ontzettend moeilijk. Ontzettend ...raar.

Ik weet verder ook even niet wat ik moet schrijven, niet veel meer, ik ga dadelijk weer naar hem toe. Maar toch wilde ik dit even kwijt. Ik zocht even wat afleiding, even uitblazen.

Hij heeft altijd gezegd: "Ik blijf net zo lang hier totdat ik mijn kleinkind zie.' Lange tijd hebben we daar op gehoopt, maar ja, de datum van adoptie schoof steeds verder op en zijn ziekte werd steeds erger. En hij bleef het maar volhouden dat hij opa ging worden. Maar diep van binnen wisten we wel, dat hij dat niet meer ging meemaken. Ook al hoopten we natuurlijk van wel. Ik had het zo graag gezien. Hij ook.

Enige dagen geleden is hij 66 geworden, ik denk dat hij een hele goeie opa zou zijn.

De volgende keer dat ik weer wat schrijf, zal alles anders zijn. Tot die tijd blijft het hier even stil...