Ik zie het vooral in de bus, dat is heel mooi om te zien.
Vaak zit de bus behoorlijk vol met schooljeugd, op weg naar het station.
En dan stopt de bus bij het plaatselijke bejaardentehuis en stapt er altijd wel een oude man of vrouw in. Degene met rollator hebben dan een eigen speciale plek. Maar een oudere zonder rollator, die wil toch graag zitten.
En dan gebeurt het!
Zo'n puber die voorover gebogen zit, starend naar zijn telefoon. Aan het whatsappen, pingen of muziek aan het luisteren. Zijn oog valt op de oude vrouw. Hij kijkt eerst nog wat om zich heen. Is er nog plaats? En reageert er nog iemand anders? Zou ik?
Even een korte twijfeling, en dan staat hij op en biedt zijn plaats aan, aan de oude vrouw, die dankbaar van de aangeboden plek gebruik maakt.
En dan zie je iets speciaals gebeuren.
Die jonge gast staat naast de stoel, kijkt wat steels om zich heen en dan ... begint hij te gloeien.
Ja, ik weet niet hoe je het het beste kan beschrijven, maar je ziet dat zijn ogen wat gaan blinken. Een glimlach op zijn mond en hij gaat wat rechter staan. En je ziet dat warme gevoel van binnen, van het feit dat hij een hele goede daad heeft gedaan voor die arme vrouw, dat straalt naar buiten!
En verder ziet niemand het, iedereen gaat zijn gang, niemand kijkt op. Maar bij hem, zie je dat er iets is veranderd. Even heeft hij dat heerlijke gevoel om iets te kunnen betekenen voor de medemens. Hij weet amper wat hem overkomt, probeert cool en relaxed over te komen, alsof hij dit elke dag doet, maar je ziet dat hij er door geraakt wordt. Die innerlijke blijdschap.
'Wauw!' denkt hij. 'Wauw,' denk ik.
'Wauw!' denkt hij. 'Wauw,' denk ik.
Mooi om dat gevoel te hebben, en net zo mooi om het te zien!
Het komt wel goed met onze jeugd...
Ik snap precies wat je bedoelt, zie het helemaal voor me. En ik herken het van mezelf. Als ik spontaan iets voor een ander doe, voel ik me ook zo, maar eigenlijk schaam ik me dan een beetje voor dat gevoel, want anderen helpen zou logisch en vanzelfsprekend moeten zijn, toch? Het bewijst maar weer dat je gelukkiger wordt door anderen te helpen.
BeantwoordenVerwijderenGeweldig! Wie goed doet, voelt goed!
BeantwoordenVerwijderenIk had ooit het volledig omgekeerde voor.
BeantwoordenVerwijderenSchoolpuber stapt op bus zeulend met schooltas, reuzegrote map met waarschijnlijk kunstwerken, een koffer met waarschijnlijk teken- en schildermateriaal en dan nog een jas en muts en heel de boetiek want het was winter en koud. Je zou er al van gaan zweten van er naar te kijken.
Puber laat zich met een zucht op een bank vallen en zet koffer en map op de lege bank voor zich.
Vervolgens stapt een ouder koppel op en hoewel er nog meer dan genoeg vrije plaatsen waren hebben ze de puber doen al haar spullen bij zich nemen om zichzelf net op die bepaalde lege bank te kunnen plaatsen en heel de weg voor heel de bus hoorbaar zitten kankeren over "de jeugd" en hoe slecht die wel niet is.
Ik wordt er nog altijd een beetje boos om.
Wat een mooi stukje! En zo zie je maar weer dat de jeugd heus zo gek niet is!
BeantwoordenVerwijderenInderdaad. Ik zie het bij mijn twee pubers soms... dat ze om zich heen kijken om te checken of ze wel of niet herkent kunnen worden om dan vervolgens hun kleine zusje toch een handje geven, omdat ze even hulp nodig heeft... De check is een tel, daarna zijn ze het vergeten, alsof ze over hun schroom heen zijn en dan zie je hun gezicht een soort van verzachten...
BeantwoordenVerwijderenZelfs bij de oudste met het syndroom van Asperger, dan is niets vanzelfsprekend en logisch...
Heerlijk!
BeantwoordenVerwijderenEn je verteld het ook zo mooi.
Hier hadden we een puber waar we ons wel eens zorgen over maakte. Tot een collega me erop wees dat hij wel elke avond vrijwillig oma's ogen gaat druppelen. Daar zelfs rekening mee houd ( eerst even doen) voor hij uitgaat. Als hij dat doet, dan komt de rest wel goed zei ze. Ze had/heeft helemaal gelijk!