Wie?
De slakken natuurlijk!
Zeker sinds we een mini moestuintje hebben, want ook al heb ik steeds raapsteeltjes geplant, de enige die er ooit van hebben gegeten, zijn de slakken! In het holst van de nacht sluipen ze onze tuin in en knabbelen alles op tot aan het steeltje.
Dat doen ze expres, wist je dat? Om te plagen, te jennen, de rotzakken. Dan zien ze mij staren naar die zielige steeltjes, als spottende bakens in de grond. En ondertussen zitten ze het gniffelend te bekijken vanuit hun schuilplaats.
Ondanks alle biologische wapens, van korrels tot nematoden, blijven ze maar terug komen. Niets helpt, ze zijn steeds een stap voor!
Maar nu heb ik ze eindelijk door!
Bij graafwerkzaamheden in de voortuin hebben we het hoofdkwartier van de slakken ontdekt! Geniepig zaten ze te smiespelen onder een grote tegel, taktieken aan het uitdenken om de volgende voorraad raapsteeltjes te bemachtigen.
Wat waren ze met velen! En zo gauw ze in de volle zon lagen, gingen ze er als een haas .. gek vandoor!
Begrijpelijk, want hun praktijken kunnen het daglicht niet verdragen, verdorven als ze zijn.
Ze kropen buitelend over elkaar heen, om maar zo snel mogelijk weg te komen. Maar het mocht niet baten, ze waren ontmaskerd en dat wisten ze.
En ondertussen nog smeken ook he. Schijnheilig met hun hoorntjes wapperen, verontschuldigende blikken. Maar het is goed geweest zo, geen genade!
Gevangen! Vluchten kan niet meer!
Ze hebben geluk dat ik me hou aan de Geneefse conventie, dus we hebben ze als krijgsgevangenen behandeld, en ze naar een andere locatie gebracht, met natte herfstblaadjes waar ze onder kunnen gaan zitten.
Maar ik hou ze in de gaten!
En mochten ze weer terugkomen...dan ben ik er klaar voor! Dan is het tijd voor een tegenaanval. Ik weet nu waar ze wonen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten