Over een dodelijk huwelijk en waarom ik weer begin met schrijven.

Door mijn schuld zijn er honderden, misschien wel duizenden vissen gestorven. Ik ben persoonlijk verantwoordelijk voor ernstige ziektes van tientallen mensen in Afrika en ik durf zelfs te zeggen dat er door mij diverse mensen te vroeg zijn gestorven onder miserabele omstandigheden.

En waarom?
Heel simpel: 'Omdat ik getrouwd ben!'

Huh wat? 
Trouwen, dodelijk?
Wat voor onzin verkondig je nu weer?

Jawel, dat is schrikken he? Ze zeggen wel eens dat het huwelijk een paar jaar van je leven kan kosten, maar dat het zo gevaarlijk en zelfs dodelijk is, wie had dat verwacht?

Ik niet!

Maar het ligt natuurlijk wat genuanceerder. Het is niet ons huwelijk zelf, maar het is een klein dingetje wat daar bij komt kijken, wat zo ontzettend gevaarlijk is:

Onze gouden trouwring.

Ongelooflijk, maar waar. Die gouden trouwring is de oorzaak van ontzettend veel ellende.

Een boekje open over goud

Dertien jaar lang getrouwd en nooit echt bewust nagedacht over dat stukje goud rondom mijn vinger. Totdat ik het boek The Story of Stuff van Annie Leonard las.

Ik schrijf er nog wel eens uitgebreider over, maar ondanks de goede plannen en tips achterin het boek, zag ik het even niet zitten en zag de hele planeet ten onder gaan in hel en verdoemenis. Daarom heb ik het boek even terzijde gelegd.

Een bepaalde passage maakte ontzettend veel indruk op mij:

"... en vroeg me hardop af welke geologische processen ervoor hadden gezorgd dat er zoveel lukraak verspreide heuveltjes in het landschap lagen. 'Dat zijn geen heuvels,' legde mijn Zuid-Afrikaanse gastheer uit. 'Dat zijn bergen mijnafval.'

Het delven van voldoende goud voor de gemiddelde trouwring zorgt voor ongeveer 20 ton gevaarlijk mijnafval, dat soms in rivieren of in de zee gedumpt wordt, soms ook gewoon wordt achtergelaten waar het werd geproduceerd, zoals ik in Zuid-Afrika zag. De reden dat het giftig is, is omdat, om het goud uit het erts te winnen, de mijnbouwbedrijven een proces toepassen waarbij het goudhoudende erts op een hoop wordt gegooid, waarna er cyaankali overheen gegooid wordt dat langzaam naar onderen sijpelt en onderweg het goud meeneemt. De cyaankali neemt tegelijkertijd ook giftige metalen mee, zoals cadmium, lood en kwik. De stroom cyaankali en giftige metalen eindigt uiteindelijk in een groot bassin, waar vervolgens het goud eruit wordt gehaald. Wat overblijft is een vijver vol cyaankali en zware metalen, naast een zwaar vervuilde berg ertsafval. Een hoeveelheid ter grootte van een rijstkorrel is al genoeg om een mens te doden en een miljoenste van een gram in een liter water is dodelijk voor vissen; een groot probleem, aangezien veel mijnafval uiteindelijk in rivieren en meren terechtkomt..."

En dan hebben we het dus over 1 trouwring. Eentje maar! Dus ik heb maar liefst 20 ton mijnafval op mijn naam staan! En samen met de ring van mijn vrouw, staat ons huwelijk dus tegenover veertig ton mijnafval!!

Visualisatie van 20 ton mijnafval

Hoe ziet die 20 ton mijnafval er dan uit, in verhouding tot die kleine ring? Ik heb mijn oude hobby maar weer eens uit de kast gehaald en het in beeld gebracht:

Op schaal getekend, de verhouding zijn representatief voor de werkelijkheid. Schrikbarend!

Terug naar leven in een grot met berenvelletje?

Als zo'n klein ringetje al zo'n gigantische impact op onze wereld en mensenlevens heeft, wat betekent dat dan niet voor al die andere dingen die we gekocht hebben? Of nog gaan kopen?

Op dat moment voelde ik het pas echt diep van binnen dat mijn koopgedrag en mijn levensstijl zoveel invloed op de hele wereld heeft. Slechte invloed, ook nog eens.

Wat kan ik daar aan doen? Hoe kan ik dit veranderen? Lukt me dat eigenlijk wel, of is het onmogelijk? En hoe ver moet ik gaan? All the way? Baan opgeven, wonen in een grot en gaan rondlopen in een berenvelletje, terug naar de periode jager/verzamelaar?

Of mijn weg vinden in de huidige maatschappij en de schade tot een minimum proberen te beperken? En misschien sommige kwalijke zaken maar voor lief nemen, maar er wel bewust van zijn?

Voor een goed huwelijk en de gemoedsrust, dat laatste dan maar.

Waarom ik weer begin met schrijven

En om een beetje een stok achter de deur te houden, heb ik de weblog dus weer nieuw leven in geblazen. Natuurlijk ook, omdat ik het gewoon leuk vind om dingen op te schrijven, maar ook als een stimulans, een stok achter de deur.

Hopend op ervaringen van anderen, die me kunnen helpen. Tips, advies van mensen die verder zijn dan ik. Maar ook om het een en ander te delen, een beetje steun zoeken bij gelijkdenkenden, of om juist wat tegengas te krijgen van de kritische medemens.

Hoe dan ook, er is genoeg stof om over te schrijven, want er zijn genoeg gebieden om te veranderen of te verbeteren. Stapje voor stapje.

Nu eens gaan nadenken over de eerste stappen, waar zal ik eens gaan beginnen...

PS:
Voortaan dus tweedehands goud en eventueel laten bewerken door een goudsmid om er iets moois van te maken. Misschien wel duurder, maar nog altijd betaalbaarder dan de schade door de mijnbouw!