Powerwolf in Kerkrade

Zoals ik al eens in het begin heb gezegd, ik schrijf deze weblog om mezelf er ook aan te herinneren wat ik allemaal leuk vind, over dingen die me een goed gevoel geven.

En daar kunnen wel eens dingen bij zitten, die voor mij heel erg leuk zijn, maar waarbij anderen zich eens goed achter de oren krabben en me met zo'n meewarige blik zullen aankijken. En denken:"Wat mankeert die jongen eigenlijk?"

Dit berichtje gaat over zo'n moment.

Afgelopen zaterdagavond heb ik een gezellige tijd doorgebracht met zo'n 100 andere bezoekers in een obscuur cafeetje in Kerkrade, waar een al even obscuur bandje optrad, genaamd Powerwolf.

Dit is een Duitse hardrockband, met hele goede stevige muziek (let op: smaken kunnen sterk verschillen) en veel show op het podium. Heerlijk over de top, met geschminkte gezichten, rare rituelen, en gewoon lekker tekeergaan op het podium.

Voor de niet-kenners onder de lezers, dit lijkt een erg duistere band met allemaal liedjes over bloed, demonen en meer van die dingen. Maar dat is vooral show, je moet er een beetje doorheen kunnen kijken om die vage grens te zien tussen parodie en muzikaal vakmanschap.

Zie het volgende filmpje als voorbeeld.



Ta, ik geef het toe, dit vind ik mooi, vooral het langzame begin, ik kan er niks aan doen.

Maar weet je wat het meest opmerkelijke van deze avond was?

We raakten in gesprek met de vriendin van de zanger en dat was me toch een aardige vrouw!

Ondanks haar afwijkende kleding kwam ze erg vriendelijk en zachtaardig over. En dan vertelt ze dingen over de bandleden, die je totaal niet achter ze verwacht.

Bekijk ze nog eens goed, zo geschminkt, die woeste blik in hun ogen. Gevaarlijke gasten, zou je denken.

Maar dan vertelt ze dus dat een van hen een leraar is. De zanger heeft een klassieke opleiding en zingt ook in musicals en opera. En weer een ander werkt met verstandelijk gehandicapten. En weer een ander is even vrij, omdat hij net vader is geworden.

Dit zijn gewone mensen!

Onder dat uiterlijk vertoon zitten mensen die, net als ik, geluk nastreven, die een fijn leven willen hebben. Deze muziek is gewoon een bijbaantje voor hen, naast hun normale baan.

Dat is zo mooi van de metal scene. Ik maak het zo af en toe mee, vanaf halverwege de tachtiger jaren en steeds word ik weer getroffen door de kameraadschap, het respect voor elkaar. Mensen worden in hun waarde gelaten, hoe ze ook eruit zien. Het mag er dan agressief uitzien, maar er is geen agressie. Wel veel 'ruigheid', maar verder komt iedereen voor hetzelfde: genieten van muziek. We delen allemaal hetzelfde doel en dat kweekt saamhorigheid.

Dus een wijze les die ik voor mezelf hier kan leren, ik moet me minder laten leiden door uiterlijkheden. Want dat wil ik toch nog wel eens doen. Terwijl uiterlijk niet veel zegt, het gaat er vooral om wat er zich aan de binnenkant afspeelt en hoe je anderen behandelt.

Maar goed, dat is allemaal vanzelfsprekend.

Nog even nagenieten van wat meer muziek, op deze link vind je alle filmpjes.

En nog eentje om het af te leren.