Om verschillende redenen. Milieu, dierenwelzijn, de bioindustrie en alle misstanden, noem maar op.
Naast allerlei alternatieven voor vlees, of gewoon helemaal geen vlees, ligt er af en toe echt vlees op het bord.
Onze kleine meid, nog totaal onbewust van al het leed en ellende achter het vlees, blijkt een echte carnivoor te zijn. En aangezien we al blij zijn wanneer ze ietwat gevarieerd eet, kopen we af en toe wat vlees. Biologisch, dat dan weer wel!
Kijkend naar het vlees in de schappen van de supermarkt, zie ik alleen maar ondefinieerbare stukjes vlees liggen. Totaal geanonimiseerd.
Mijn gedachten gaan terug naar een bericht op de weblog 'Eetschrijven'. Met daarin een ingezonden brief van een lezer in de krant, waarin ze zegt dat de aanblik, bij een Chinese chef-kok, van een gebraden eend met oogjes en het bekje nog open weerzinwekkend is. Ze snapt niet dat mensen dat kunnen eten.
Maar de stukjes vlees in de supermarkt hebben ook ogen gehad, en een bek. En oren, en haren of veren. Alleen, zonder al die kenmerken, wordt het ineens een stuk makkelijker om het op te eten.
Zonder schuldgevoel of emotie schrokken we het vlees naar binnen. En denken niet aan een dartelend lammetje, de pientere oogjes van een varken, de lodderige blik van een koe of het gezellige getok van een kip. We eten geen dieren, alleen maar stukjes vlees.
Ik kijk naar het vlees in de supermarkt. Naar het kleine Chineesje aan onze eettafel en naar de Chinese keuken in China zelf.
En kom tot een geniaal idee!
We brengen China naar Nederland!
De dingen die we daar hebben gezien qua eten van dieren, zullen zo schokkend zijn voor de verwende Westerse ogen, dat er een hoop mensen spontaan vegetarisch worden!
Wat zou er gebeuren als we voortaan de dieren zo presenteren?
Een duik in ons fotoarchief.
Varkenspootjes en varkensneuzen. Het dier wordt ter plekke in stukken gehakt en verkocht.
Een lekker kippetje gekocht als lunch. Met alles erop en eraan.
Of gewoon een bosje levende kippen op de markt kopen.
En waarom alleen maar de bekende dieren eten? Probeer eens wat nieuws!
Een zoekplaatje. Wat voor eetbare dieren zien jullie op deze foto?
Bestelde dieren worden ter plekke voorbereid. En ik weet het nog steeds niet. Is dit een konijn of een kat?
En waarom perse de bekende aaibare dieren eten? Er zijn zoveel andere mogelijkheden!
Zo, niks meer anoniem. Eens kijken of men dan nog net zo graag vlees eet, wanneer men oog in oog staat met het avondeten.
Eet smakelijk!
Je verhaal klopt. Als mensen zelf zouden moeten doden en slachten waren er meer vegetariers. Groeten Izerina
BeantwoordenVerwijderenHeel realistisch stukje. Zo is het maar net.
BeantwoordenVerwijderenMensen kunnen hierover ontzettend hypocriet zijn.
Goed stuk. Ik heb me als antropoloog ooit bezig gehouden met hoe mensen de dierenwereld classificeren: welk dier aaibaar is en welk dier eetbaar bijvoorbeeld, en hoe dat per cultuur verschilt. Het leukste was om mensen over hun huisdier te interviewen (menselijke eigenschappen die ze daaraan toekennen), en dan ook door te vragen naar het eten van andere soorten dieren. Lekker hypocriet. Ik ben wel eens met collega's bij een echt Chinees restaurant wezen eten, waar dus ook pekingeenden met snavel en oog en al op tafel kwamen. Vreselijk vonden de vleeseters het, 'onethisch' noemden ze het, terwijl ik echt niet kon inzien waarom dit erger zou zijn dan ondefinieerbaar vlees
BeantwoordenVerwijderenJa precies! Er is zo'n verschil tussen verschillende culturen. Hoe in Azie met honden en katten wordt omgegaan, dat zou hier als pure dierenmishandeling worden behandeld. Maar ondertussen doen wij vergelijkbare dingen met minder aaibare dieren, zoals kippen. En dan is het ineens niet zo erg.
VerwijderenRare wereld.
Lees ook eens : dieren eten van Jonathan Safran Foer, als je dat boek hebt gelezen ben je erg dapper om nog vlees in grote hoeveelheden te verorberen , of totaal emotie loos.
BeantwoordenVerwijderenSiny
Dat lijkt me een interessant boek. Ik heb hem op mijn leeslijstje gezet en ga eens kijken of ze hem bij de bieb hebben.
VerwijderenHier ook zo'n Chinese peuter in huis die smult van elk soort vlees. Ik doe niet aan vegetarisch vlees. Biologisch (soms scharrel) en in kleinere hoeveelheden. Manlief lust wel 3 speklapjes, maar hij krijgt er toch echt maar één. Ik heb in een slagerij gewerkt dus weet waar mijn stukje vlees heeft gezeten. En het smaakt me er niet minder om, die hoektanden hebben we niet voor niets. Maar bewust nadenken over wat je eet, waar het vandaan komt en hoeveel je er van nodig hebt, dat kan nooit geen kwaad. Hier komt zelden meer dan 3 ons vlees op tafel en daar eten we met zijn 3-en van.
BeantwoordenVerwijderenMaar ja, ik ben dan zo'n sufferd die met een glas een vlieg vangt om hem buiten te zetten (muggen slacht ik wel af, want die doen mijn kind zeer, er zijn grenzen :))