Mijn vorige bericht was op maandag 4 januari 13:12 uur.
Op woensdagochtend 6 januari 00:40 uur stierf mijn vader, thuis, met ons, zijn gezin om hem heen. Samen hielden we zijn hand vast, spraken hem moed in, maar tegelijkertijd hoopten we dat het niet lang ging duren, om hem een nog langere lijdensweg te besparen.
Uiteindelijk was het zover, en langzaam is hij weggezakt, uitgegaan als een kaars. We hadden verdriet omdat het voorbij was en we waren opgelucht, ook, omdat het voorbij was.
Daarna kwamen we allemaal in een stroomversnelling terecht. Dingen regelen, de avondwake plannen, de crematie. Mensen over de vloer, administratieve zaken afhandelen, muziek voor de dienst op cd zetten, foto's opsturen, rouwbrieven de deur uit. En ondertussen veel telefoontjes en bezoek van mensen die begaan waren. Behoorlijk hectisch.
Op zich wel fijn, als afleiding, maar hierdoor was er weinig tijd voor verdriet, om alles goed te laten bezinken. Dat kwam later, beetje bij beetje dringt het door, het gemis, het verdriet. Nog steeds voelt het onwerkelijk, maar elke dag zijn er momenten waarop ik het diep van binnen voel. Dan trekken er weer beelden voorbij van die nacht, of besef ik ineens dat ik hem nooit meer zal zien, of zie ik iets wat me aan mijn vader doet denken, of doen we iets waarbij ik hem ook graag had gezien.
Toch kijk ik ook terug naar de afgelopen dagen met een goed gevoel. Tijdens de crematie klonken de woorden: 'Het is intens leven rondom de dood.' En dat is het zeker.
Helemaal bovenaan staan de warme reacties, van iedereen. Zoveel medeleven, zoveel herinneringen, veel verdriet, maar ook lachen. De warmte van familie, vrienden, het zorgen voor elkaar, elkaar steunen, samen huilen, samen beleven. Dat voelde zo goed, echt heel fijn.
Banden zijn sterker geworden, waardering is gegroeid, het besef wat echt belangrijk is in het leven is dieper geworden.
Toch is het nu ook weer tijd om het reguliere leventje op te gaan pakken. Alles is gewoon doorgegaan, alleen hadden we er even geen aandacht meer voor. Maar ondertussen vallen de rekeningen weer op de deurmat, moeten er weer boodschappen gedaan worden, in de buitenwereld zijn ook weer verschrikkelijke dingen gebeurd, het werk staat ook te wachten.
Tijd om weer te gaan beginnen, om weer op de rijdende trein te springen.
Maar of die trein ook weer hetzelfde spoor gaat volgen, dat is de vraag. Ik heb het gevoel dat ik iets moet doen met de ervaringen die ik heb opgedaan de afgelopen tijd. Maar daar ga ik eerst eens goed over nadenken. Op papier zetten, nadenken.
Ondertussen gaan we weer door, ook op deze weblog.
Even heb ik de deur geopend naar ons persoonlijke privé-leven, jullie even dichterbij gelaten om dit te delen. Die deur gaat nu weer dicht en komen er weer de gebruikelijke berichten op de weblog.
Iedereen heel erg bedankt voor de warme reacties, het heeft ons goed gedaan, nog steeds, dat mensen zo begaan zijn met ons, elkaar. Misschien delen we dan niet elkaars leven, de dood is iets wat we wel allemaal meemaken of nog gaan meemaken. Magisch eigenlijk, dat zo'n moment van afscheid ook weer mensen met elkaar verbindt.
Bedankt allemaal, we zien elkaar weer, snel.
Wat kan ik schrijven? In ieder geval gecondoleerd. -Fijn- dat het afscheid zo -mooi- is verlopen. Voor zover iets fijn en mooi kan zijn bij het verlies van een dierbare.
BeantwoordenVerwijderenHet afscheid van een dierbare, en zeker je vader, hakt er heel diep in. Als ik lees dat het afscheid goed, vredig, harmonieus is verlopen.. dan ben ik heel blij voor je.
BeantwoordenVerwijderenAfscheid nemen voelt alsof er een deur is dichtgedaan, er ontbreekt een schakel. Ik wil je nog een hard onder riem steken met mijn favoriete nummer, gezongen door Venice maar ik vind de Motel Westcoast uitvoering een stuk mooier:
Branches in the wind
Still standing here together
One more storm to weather
We'll get through it yet
So we're gathered here
Holding on to each other
To let go of another one we won't forget
Now as we say goodbye
To one of our own
We may be lonely
But we're not alone
Though the leaves will fall
And the tears will flow
May it always comfort us to know
The family tree will always grow
Father down to son, mother to daughter
Thicker than water, we are made of this
From the Earth we rise
To the Earth returning
We'll keep a candle burning
For the ones we'll miss
And when we say goodbye
To one of our own
We may be lonely
But we're not alone
Though the leaves will fall
And the tears will flow
May it always comfort us to know
The family tree will always grow
It's stronger than the wind can blow
The family tree will always grow
Gecondoleerd met het overlijden van je vader. Dank je wel dat de deur even een stukje open ging en ik mocht kijken door de ogen van hele warme, zorgende, omarmende mensen.
BeantwoordenVerwijderenGecondoleerd, Patrick en Alinda. Het is helemaal begrijpelijk dat zo'n intense gebeurtenis je anders naar je eigen leven laat kijken. Gun het de tijd om het in te laten zinken, dan komt vanzelf boven drijven wat je ermee wilt doen. Veel sterkte in deze verdrietige tijd.
BeantwoordenVerwijderenGecondoleerd met het verlies van je vader. Ik vind het prachtig hoe je ook zo heel mooi de positieve kanten van het leven en sterven beschrijft.
BeantwoordenVerwijderenGecondoleerd met het verlies van je vader, heel veel sterkte toegewenst in de komende tijd.
BeantwoordenVerwijderen