maandag 28 juli 2014

Toch maar wel iets van een deodorant


Ik heb het geprobeerd, een tijdje zonder deodorant.

Maar het beviel niet.

Ik werd er super onrustig van. Zat constant onder mijn oksels te sniffen.

Ruik ik iets?
Was dat een vleug zweet?
Kijken ze nu naar me omdat ik stink?
Ruiken ze me vanaf een paar meter al?
Moet ik wel naar buiten gaan met die hitte?
Wat als ik begin te zweten?
Zit ik stinkend op mijn werk!

Op zich viel het wel mee. Elke ochtend goed wassen, 's avonds ook. Eigenlijk zou het 's middags ook nog een keer moeten, maar ik zie me op kantoor nog niet rondlopen met een washandje, zeep en handdoek. Het moet wel makkelijk blijven!

Maar toch.

Die onrust.
En na of tijdens het sporten vond ik het niet zo fis.
Of na een wandelingetje in de stad met die hitte, dan kom je niet fijn terug op je werk.
Aan het eind van de dag voelt het niet fijn meer.

En zoals je hebt gezien bij de vorige getekende berichten, was de omgeving er ook steeds minder blij mee! :-)

Althans, dat gevoel had ik. Zeker weten doe ik het nooit, want mensen zullen niet zo snel naar je toe komen en het direct tegen je zeggen:

'Pardon, maar wist u dat u ontzettend riekt vanuit uw oksels?'

Nee, ik voelde me er niet prettig bij.

Dus nope!

Geen deovrije oksels voor mij! Ik ga toch voor iets anders!

Binnenkort de volgende test, twee dingen tegelijk!
Aluin onder de ene oksel en zelfgemaakte deo onder de andere.

Uiteindelijk hebben we dan een winnaar!

maandag 14 juli 2014

7 Dagen Afval - Gregg Segal

Hoeveel afval produceren we eigenlijk?

Elke week zetten we de kliko buiten. Eerst de grijze en dan de groene. Als ik na een week de inhoud van de grijze en de groene kliko in de tuin gooi, met al het oud papier erbij, het glas, de compostbak en al het plastic, dan ligt daar denk ik toch wel een flinke, stinkende stapel!

Ik ga het niet doen, maar ik hoef er niet veel fantasie voor te hebben om me voor te stellen dat het best wel wat is.

De fotograaf Gregg Segal heeft het wel gedaan.

Hij heeft aan verschillende mensen gevraagd om hun afval voor een week op te sparen. Daarna werd het afval een beetje uitgespreid als een bedje, en mochten ze er in gaan liggen.


Vreemd om te zien, heel apart.

Maar ook best confronterend. Want gewoonlijk ligt al het afval netjes in de afvalbak, wordt het weggevoerd en verdwijnt het uit ons zicht. Opgeruimd staat netjes, zou je zeggen.

Maar het afval is er nog steeds, op de vuilnisbelt, in de verbrandingsoven, in het water, de zee, de lucht. Of weer gerecycled in producten of vergaan in de grond. Alles op onze planeet blijft bestaan, niks verdwijnt. Alleen de vorm verandert en blijft rond en rond gaan in een eeuwige kringloop.


Het lijkt net alsof de mensen zelf ook zijn weggegooid. Ze liggen er maar ongemakkelijk bij, in die stinkende zooi.

Het is ook geen pretje lijkt me, maar toch zijn ze daar vrijwillig gaan liggen, zodat er een foto van gemaakt kon worden. De fotograaf vertelt dat sommige mensen niet al hun afval hadden meegenomen, ze schaamden zich er voor.

Wat zullen de mensen na deze fotosessie hebben gedaan? Zouden ze minder afval zijn gaan produceren? Hebben ze er iets van geleerd? Zou ik zelf er iets van kunnen leren?


Kijk ze nou eens liggen. Tussen al die troep. Wat een triest gezicht. Het is ook triest. Verdrietig. We gooien onszelf ook weg, samen met het afval. Beetje bij beetje vervuilen we onze wereld, totdat we een grens bereiken. Of misschien is de grens al bereikt.

Maar ik blijf altijd hoop houden! Laat ik ook eens ons eigen afval onder de loep nemen, dat moet toch minder kunnen? Ik ga er eens over nadenken.

Ondertussen kan je hier nog meer foto's zien, in het artikel 'Mesmerizing Photos of People Lying in a Week's Worth of Their Trash.'

Gaan jullie bewust met afval om? Alleen maar scheiden of doen jullie nog meer?

maandag 7 juli 2014

Het verhaal van veilige cosmetica

Vandaag een lui berichtje.

Terwijl ik mijn lichaam onderwerp aan allerlei chemische stoffen, waar een proefdier nog van in de stress schiet, mogen jullie even lekker naar een filmpje kijken.

Ik zou het wel kunnen opschrijven, maar dit filmpje van het project 'The Story of Stuff' legt het heel duidelijk uit.