Oog in oog met een monster

Laatst kwam 'De Grote Vijf' ter sprake in een gesprek.

Die term staat voor vijf diersoorten in Afrika, die je gezien moet hebben wanneer je daar bent.

De buffel, leeuw, luipaard, neushoorn en olifant.

Erg indrukwekkend, wanneer je die dieren zo in het wild ziet lopen. Ik vind het al speciaal om ze in de dierentuin te zien, laat staan in het wild!

Dat is natuurlijk leuk om over te vertellen, dat je ze in het echt hebt gezien. Dat brengt leuke verhalen met zich mee en ideale gesprekstof bij een receptie of een verjaardagsfeestje.

Zelf heb ik niet zo heel veel in te brengen, een neushoorn, een beer, een eland en wat apen, dan heb je het wel gehad.

Maar vandaag stond ik oog in oog met een gruwelijk monster, in mijn eigen achtertuin!

Daarbij vergeleken, verdwijnt al dat Afrikaans wild in het niet, zo indrukwekkend was dit vreselijke beest.

Vanuit zijn hol zag ik eerst alleen maar een stel grijpgrage poten. Bijna trillend van spanning om ze naar me uit te slaan en me te grijpen!

Wat voor beest zat daar achter die harige poten?

Langzaam, heel langzaam kroop het wezen dichterbij, mijn gezichtsveld binnen. Ik hield mijn adem in, uit pure doodsangst!

Daar zat het dan, loerend vanuit zijn nest naar mij met zijn kleine starende ogen, zonder enige uitdrukking, ijskoud. Roerloos stonden we tegenover elkaar.

Ik durfde niet te bewegen, doodsbang dat hij elk moment kon toeslaan!

Zijn ogen hypnotiseerden me, zijn blik trok me naar hem toe. Ik wilde tegenstribbelen maar kon zijn kracht niet weerstaan! Voorzichtig zette ik een stap naar voren ...

Zijn grote kaken bewogen wellustig heen en weer, alsof hij met zijn lippen smakte, klaar om aan een lekker hapje te beginnen. En nog steeds, die ogen! Zonder emotie. Koud en meedogenloos.

Ik kwam nog een stap dichterbij...

Dit is het dan, lieve lezers. Nog even en ik word vermorzeld tussen de twee grote kaken. Een venijnig gif wordt in mijn lijf gespoten, zonder verdoving! Helse pijnen zal ik moeten ondergaan, terwijl mijn lichaam razendsnel zal worden ingesponnen. In ragfijn garen, maar zo sterk als staalkabels.

En terwijl mijn organen langzaam oplossen en worden opgezogen door het begerige monster, blijf ik ze alsmaar voor me zien....

Die ogen! Die ogen!!

Aaaaargh!!!

DFKD #1: De geur van vers gebakken brood

Elke ochtend, op weg naar het werk, fiets ik door een straat. Midden in een drukke wijk, in het hart van de stad.

Overal beton, stoplichten, huizen, etalage's, hekken. Zo vroeg rijden er nog weinig auto's rond, maar wel regelmatig een vrachtwagen, omdat er in de buurt flink wordt gebouwd.

Niet echt een inspirerende omgeving.

Maar ik weet, vlak voordat ik bij een bepaald stoplicht kom, waar er een klein moment van geluk in de lucht hangt. Letterlijk.

Het ene moment is er nog niets, en dan plotseling: de geur van vers gebakken brood!

Geen idee waar het vandaan komt, er is geen bakker in de buurt. Misschien ergens in een woonhuis, is de broodbakmachine net klaar. Of nog ouderwets in een oven, wie weet.

Ook thuis ruikt het regelmatig naar vers gebakken brood en dat is altijd genieten. Maar die ochtend, zo midden in de stad, dan is het contrast veel groter. Daar, waar je het totaal niet verwacht, tussen uitlaatgassen en beton.

Heel kort, een ademteug lang, en dan ben ik er alweer voorbij.

Heerlijk.

Klik hier voor meer fijne kleine dingen.

De Kleine Fijne Dingen

Er komt een nieuwe rubriek op de weblog, met de naam:

De Kleine Fijne Dingen

In het kort ' DKFD', dat is de categorie waaronder het te vinden is. Een categorie die zeker wel thuis hoort op deze weblog.

Het is een herinnering aan echt simpele, kleine dingen, die een heerlijk gevoel van gelukzaligheid kunnen geven. Niet groots, maar juist klein, alledaags. Dingen waar je gewoonlijk niet bij stil staat, die je als vanzelfsprekend aanneemt, maar die wel, al dan niet onbewust, bijdragen aan een geluksgevoel.

Voor mijzelf ook een stimulans om weer eens stil te staan. Wat vind ik fijn? Wat geeft een goed gevoel?

Zeker nu, op dit moment, gebeurt er in persoonlijke sfeer weer een hoop, waarin je ziet hoe kwestbaar nieuw leven is, maar ook hoe snel een leven weer kan eindigen.

Voor je het weet ren je weer mee in de race van het leven en maak je je druk over dingen die misschien wel belangrijk lijken, maar eigenlijk helemaal niet er toe doen. Over dingen die in de politiek gebeuren of in landen waar je misschien nooit van je leven gaat komen.

Terwijl het zoveel beter is om op je eigen omgeving te concentreren. De mensen om je heen, de dingen die je vooral zelf belangrijk vind en niet de dingen waarvan anderen vinden dat jij die ook belangrijk moet vinden.

En dat hoeven dus geen grootse zaken te zijn, maar kunnen heel simpel zijn. Heel intiem. Even zo'n klein geluksmomentje.

Aan het begin van de week, elke maandag.

Verpakkingsperikelen

Ze zijn lelijk, ik weet het.
Althans, dat zeggen heel veel mensen. Maar eerlijk gezegd vinden we het wel meevallen.

Crocs!

En vooral aan de voetjes van onze kleine, zitten ze erg mooi. De schattigheidsfactor stijgt met flink wat procenten. Daarnaast zitten ze ook lekker en zijn ze erg handig. Je plopt ze zo even aan of uit. Ideale speelschoenen.

Maar goed. Ik wil helemaal geen reclame maken voor een schoen die grotendeels uit plastic bestaat. Sterker nog, ik heb nog een extra kanttekening bij deze schoentjes!

Besteld via het Internet, dus de schoenen zouden al snel bij ons aan de deur worden afgeleverd.
En ja hoor, enkele dagen later stond de postbode voor de deur met een pakketje. Ik nam de doos aan en mijn eerste reactie was: 'He, iemand heeft ons een lege doos gestuurd!'

Het woog helemaal niets! Maar wat me vooral opviel, was de grootte van de doos!

Schreef ik de vorige keer over besparen op verpakking, dit is een mooi vervolg daarop. Kijken jullie mee?

Zie hier, de doos, die we hebben ontvangen:

Op zich lijkt er niets mee aan de hand. Ook de inhoud ziet er leuk uit:

Maar wanneer je beide voorwerpen in perspectief plaatst, dan zie wat er mis is aan het geheel!

Echt een belachelijk grote doos voor kleine Crocs, maatje 23!

De postbode heeft dus vooral 'lucht' vervoerd! Maar liefst 80 procent van de doos is gevuld met lucht! Brandstof, afschrijving van de auto, motorolie, co2 uitstoot, wegen die aangelegd worden, slijtende banden, onderbetaalde postbodes. Een hoop kosten en moeite om lucht te vervoeren!

Zonde.

Er zijn dus wel enige schuldgevoelens aanwezig, moet ik zeggen.

En Crocs is niet alleen een held in luchtig verpakken. Er zijn talloze andere voorbeelden te bedenken. Neem maar eens een willekeurige zak chips uit de zakken van de supermarkt. Ook daar zit er meer niets dan iets in de verpakking.

Mochten we willen besparen op verpakking, dan zou het wel mooi zijn om eens aandacht te besteden aan de vulling. Meer gevulde verpakkingen of kleinere verpakkingen. Zo moeilijk kan dat toch niet zijn? Zo kan je veel meer vervoeren in dezelfde vrachtwagen, dat bespaart zo veel meer.

Als extra bonus een link naar een pdf file, met daarin een Duits onderzoek naar verschillende produkten en de vulling van de verpakking. De rongtenfoto's van verpakkingen maken al snel duidelijk hoe inefficient er verpakt wordt!

Een liefdesverhaal met een boodschap

We zijn aan het nadenken om ons afval wat te verminderen. Minder verpakkingen te kopen, alternatieven te vinden voor plastic. Daar wordt nog wel eens over geschreven.

Maar om nou meteen alle plastic verpakkingen te verbannen, dat is toch behoorlijk moeilijk. Gelukkig wordt er ook nog gerecycled.

Je kan tegen de mensen zeggen: 'Recycle meer en zorg dat je minder afval hebt.' En dan maar hopen dat de boodschap aankomt.

Maar je kan er ook een prachtig filmpje over maken, vol liefde, drama en emoties!

Geniet ervan!

Aardbeien

De zon schijnt op ons minimoestuintje en langzaam kleurt het rood tussen al het groen. De aardbeitjes die ik bij de Aardbeienacademie had gekocht, beginnen te rijpen.

Alhoewel, aardbeitjes, zeg maar gerust aardBEIEN! Het zijn flinke exemplaren.

Ze doen het erg goed. Ik geef ze braaf netjes water en ze geven een beloning terug in de vorm van veel bloemen, dus hopelijk ook veel aardbeien. Er is al bijna 1 exemplaar rijp, die gaat binnenkort geplukt worden!

En dan zet ik mijn tanden er in, en natuurlijk deel ik ook wat met de rest van het gezin. Hm, het water loopt me al in de mond, als ik er al aan denk. Ik zit regelmatig kwijlend voor de bewuste aardbei, en elke keer lijkt hij weer een beetje roder, je ziet het bijna ter plekke gebeuren.

Wanneer is eigenlijk het beste moment om een aardbei te plukken? Als hij rood is, of moet ik hem dan nog een tijdje langer laten doorrijpen?

Dat is een mooie vraag voor de academie. Of misschien weten jullie het ook?

De aardbeien rusten op een bedje tuinkers, dat vakkundig door onze kleine meid is gezaaid, inclusief in de andere vakken en tussen de voegen van het terras.

En dat brengt me tot weer een andere vraag. Want ik heb nog 6 vakken over in mijn SFG bak. En het is zonde om die leeg te laten. Ik zou graag nog wat meer groenten willen zaaien, maar misschien is er wel groente die heel goed samenkan met de aardbeien.

Ook maar eens vragen dan. Welke groenten kan je het best naast de aardbeien planten?

Wat ga ik straks doen met die heerlijke oogst?

Niet zo moeilijk, opeten en genieten!

Maar er zijn ook plannen om natuurlijk een lekkere aardbeienjam te maken en ook, tja, hoe heten die dingen? Van die fruitvellen. Lappen gedroogd fruit, lekker plakkerig en zoet. Een heerlijke snack.

Klik hier om plaatjes te zien, als iemand de Nederlandse naam weet, laat maar weten.

Op dit moment ben ik aan het experimenteren met perziken, als dat lukt, dan komt er ook een versie van aardbeien. En natuurlijk komt er dan ook een recept op de weblog.

Goed, ik ga weer terug naar de moestuinbak, eens kijken of er al iets rijp is...